Saga stjórnleysingja

Komið þið sæl. Mig langaði að ganni að birta aftur bloggið mitt - saga stjórnleysingja kafli 1-7

Kafli 1 - saga stjórleysingja

Ég vil þakka ykkur kæru lesendur fyrir áhuga ykkar á þessu málefni en tel ég að mataræði hafi gríðalegt vægi varðandi ADHD. Margt þarf að svortera og skoða og ýmislegt hægt að gera til að vinna með ADHD. Ég mun draga upp barnæsku mína, þróun munstur míns sem ofætu og ADHD einstaklings. Ég hef sjálf greinst með ADD. Sonur minn einnig en hann er með ADHD og eiginmaður minn er með athyglisbrest en þegar hann var lítill var hann með ADHD ( ofvirknihlutann líka).  Ég fékk oft í eyrun sem ungabarn og var svo komið að ég fékk beinátu í eyrað sem að át upp svo til hamar, steðji og ístað. Hef ég því litla heyrn á öðru eyra. Á unga aldri voru nefkirtlarnir teknir úr mér. Ég ólst upp í Akraselinu til 9 ára aldurs minnir mig. Ég lít einhvernveginn á Akraselið sem æskuslóðir mínar því að þar var öryggið mitt. Í Akraselinu var ég farinn að leika þann leik að fela mat sem ég var að borða, og stela sælgæti úr nammiskápnum hjá foreldrum mínu. Ég lék hlutverk týnda barnsins og var farinn að draga mig í hlé í samskiptum. Heimili mitt einkenndist af keyrslu og tilfinningadoða. Ég man ennþá eftir því að á þessum tíma var ég með einbeitningarskort. Ég náði ekki því sem fólk var að segja, og fannst ég oft vera að koma ofanaf fjöllum.  Í grunnskóla man ég eftir að ég átti í erfiðleikum með að ná því sem kennarinn var að segja. Ég þorði ekki að rétta upp hendina af ótta við að vera talin heimsk eða vitlaus en ég hafði fengið að finna það áður.  Svo skildu foreldrar mínir sem ég hafði trúðað að myndi aldrei gerast. Munstrið var ekki að ganga upp og varð því að stokka upp. Þetta var mjög erfitt tímabil í lífi mínu. Ég var svo lokuð og ég taldi mér í trú um að enginn vissi hvernig mér liði eða skynjaði hvað var í gangi. Því var öðru nær. Ég bjó hjá mömmu minni á þessum tíma og var reið út í tvíburasystur mína fyrir að hafa ekki komið til okkar mömmu því mér fannst hún vera að hafna mér. Hún sagði mér seinna að hún upplifði það sama.  Það var tvennt sem stjórnaði lífi mínu á þessum tíma: strákar og matur.Ég var tilbúinn til að gera allt til að fá athygli stráka. Ég borðaði í laumi heima en enn sem komið er hélt ég kjörþyngd. Ég gat borðað upp í 10 brauðsneiðar með þykkri smjörklessu ásamt kaffi með þykkri sykurleðju en þetta var stöffið mitt. Mig hlakkaði til að koma heim til að borða. Ég sat á kvöldin og hámaði í mig mat og horfði á sjónarpið.  Ég var þó svo heppinn að hafa fengið að kynnast Al-ateen á þessum tíma en þar leið mér oft vel. Þó höfðum við fyrir framan okkur 12 sporin – en þau voru fyrir mér hundleiðinlegt kerlingafyrirbæri sem að notaðist aðeins af einstökum aðilum – en ég hafði ekki gert neitt af mér að mér fannst og því ekki þörf á því. Ég man eftir mér 14 ára að vinna í Hagkaup í Skeyfunni. Ég byrjaði þar sem pokadýr og gerðist síðan virðuleg kassadama ( að mér fannst ). Ég fékk viðvörun frá yfirmanni mínum vegna þess að ég átti það til að koma of seint. Ég man eftir því að ég átti mjög erfitt með að vakna á morgnana og hef alltaf átt erfitt með það. Í starfi mínu fann ég fyrir fljótfærnisvillum/ óþolinmæði sem að hafa einkennt mér síðan ég man eftir mér úr grunnskóla.  Þegar ég fór yfir í frammhaldsskóla fékk ég að taka stöðupróf í vélritun því ég hafði staðið mig vel í grunnskóla í vélritun. Mér fannst það mjög merkilegt að ÉG fengi að taka stöðupróf. Ég var næstum búinn að klúðra því vegna sambands sem ég var í á þeim tíma þar sem þráði mest af öllu að vera elskuð. Ég hafði engar væntingar fyrir sjálfa mig. Ég byrjaði í fyrsta alvöru sambandinu mínu 16 ára. Hann hentaði vel fyrir mig þar sem hann var mjög hrifinn af mér og hafði hann háleita drauma um framtíð sína. Það hentaði mér vel því að ekki hafði ég neinar væntingar  í mig varið inns inni sem persónu. Ég fann meira og meira tómleika innan í mér og tilgangsleysi. Ég sá fólk í kringum mig sem hafði von um framtíðina, sýndi sjálfum sér virðingu og settu mörk fyrir sjálfa sig. Ég bara gat ekki séð mig í þessum sporum. Ég taldi mig þunglinda en greindist reindar ekki sem slík en ég var voðalega vonlaus.  Ég sætti mig við að verða kona án titils. Ég var ekki megnug þess að framkvæma – oft voru verkefni mér erfið og ég komst í þrot.

 Kafli 2 - Saga stjórnleysinga - uppgjöf

Ég man eftir mér þegar ég byrjaði 16 ára að vinna í eldhúsinu á Pissa Hut. Ég var svo kvíðinn yfir því að klikka á því að geta ekki búið pissurnar til rétt því að ég þurfti að lesa á töflu sem að pöntunarblöðin voru gerð úr og man ég að fyrir fyrsta vinnudaginn minn fékk ég að taka með mér pöntunarblað heim til að skoða það. E-h veginn náði ég að klóra mig í gegnum það.  Ég náði að selja sólbaðsstofu eiganda þá hugmynd að ráða mig í starf hjá henni því að ég væri rosa klár. Skipulögð og dugnaðarforkur sem var svo sem rétt en ég var ekki sanngjörn við sjálfa mig. Þegar sólbaðsstofueigandinn bað mig um að vinna ein fyrstu vaktina minnir mig þá maldaði ég fyrst í móinn en lét svo undan því hún mynnti mig á að ég hefði sagt henni að ég væri fljót að læra. Þarna var ég búinn að oflofa mér. Aftur kom upp erfiðleikar við að fara eftir tímatöflu, stjórna því hver færi inn hvenær og hver væri næstur og hvað þá að þurfa að þrifa bekkina á milli. Ég hreinlega vildi ekki viðurkenna að þetta væri mér erfitt og ég fór í mikla skömm. Ég man eftir fyrstu vaktina þá var ég að ganga frá og ég heyrið lagið I am only Human spilað. Ég huggaði mig við það lag. 19 ára gömul gekk ég með dóttur mína sem er 14 ára í dag. Stefnulaust líf mitt og tilgangstlaust hafði komist að þessum tímapunkti. Ég fór á samkomur í Veginum og tók við Guði. Hann fylgdi mér en ég var takmarkað að geta fylgt honum. Ég hafði fitnað rosalega um meðgönguna og þurfti að ná af mér töluvert af kílóum. Þá fór ég á fyrsta 12 sporafundinn fyrir ofætur. ‘Eg fór einnig á námskeiði hjá Sollu í grænum kosti þar sem að hún hafði í útvarpi veri að tala um mataræði fyrir fólk með sveppaóþol. Einkennin sem hún lýsti áttu við mig. Ég lærði spennandi matargerð og góða en var ekki heilshugar í því né prógramminu sem var í 12 sporasamtökunum.  Ég treysti á fólk en ekki sjálfa mig og fann að ég var ekki þess megnug að standa undir mér eða ábyrgð yfir höfuð. Ég var hvött til  að sækja um verkamannabústað fyrir mig og dóttir mína. Ég hafði mig aldrei út í það – jú nema að ná í umsóknarblöðin. Þetta hefur verið munstrið mitt í gegnum tíðina. Klára ekki. Ég átti í erfiðleikum með verkefni sem að skiptust í fleiri þætti en bara einn. Ég hafði ekki úthald í þá. Þegar ég var 24 ára ( fyrir 10 árum síðan ) stóð líf mitt á tímamótum  en var ég að ganga í gegnum mikla sálarangist á þeim tíma, ófrísk að mínu 2 barni í sambandi sem gekk ekki upp. Ég náði mér á strik upp úr angistini með góðra manna hjálp en mikilvægasti hlekkurinn var Guð.  Ég komst í snertingu við hann og fékk að upplifa að hann er lifandi Guð og læknandi. En það dugði stutt því miður. Ég fann að ég hafði ranghugmyndir um Guð og var skíthrædd við hann. Ég gat ílla tekið við því sem Guð vildi tala til mín hvað þá tileinkað mér það svo mikið.  Ég fór til sálfræðings á þessum tíma. Hún var fljót að spotta út hjá mér hvað ég var háð áliti annara og hvað ég var háð móður minni. Ég hafði veikan sjálfsstæðan vilja og þegar sálfræðingurinn kom inn á þessa hluti varð ég hrædd og hörfaði. Það gat ekkert komið á milli mín og mömmu.   Mamma reyndar fékk nóg af mér þar sem ég bjó hjá henni. Hún hafði gengist í ábyrgð fyrir mig og barnsföður minn og vorum við að renna á rassinn með skuldina. Hann var í draumóravinnu sem að skilaði engum tekjum. Sá ég þarna að okkar leiðir yrðu að skilja því að ég átti ansi langt í land með sjáfa mig og gat ég ekki burðast með hann í mínu lífi. Ég hafði nóg með sjáfa mig. Ég reyndi að hanga inni á samkomum en ég náði ekki Guði í sátt. Það var fjarlægð á milli mín og hans. Mér var bennt á það af  góðum vinum að ég þyrfti að taka Guð í sátt og vinna 12 sporin svo ég gæti nálgast hann. Ég ákvað að taka viðkomandi trúarlegan og hóf 12 sporagöngu mína. Kafli 3 - saga stjórnleysingja - Tilgangur2 sporið þótti mér mjög erfitt því að ég hafði allskonar hugmyndir um Guð úr kirkjuni og hafði ég tekið við þeim í eigin mætti. Ég átti að taka við Guði eins og ég gat tekið við honum á þeim tíma. Í þriðja sporinu ákveðum við að lúta handleiðslu Guðs samkvæmt skilningi okkar á honum. Við biðjum um að við megum losna úr sjálfsfjötrunum til þess að við getum orðið meðbræðrum okkar að gagni.  Ég þráði að geta tekist á við og reist upp líf mitt til að geta orðið öðrum til góðs. Þarna kom köllun mín. Sú sem hjálpaði mér hvað mest á þessum tíma kom að orði að hún hefði sjaldan séð manneskju taka svona fljótt á málum og verða fullorðin svona fljótt. Ég vildi ekki sulla í brestum mínum það hafði ekkert uppá sig því þá gat ég ekki orðið neinum að liði.

Kafli 4 - saga stjórnleysingja - velgengni

Ég reyndar gleymdi að segja frá því að þegar ég var nítján ára lærði ég förðunarfræði. Ástæðan var sú að vinkona mín sem var að vinna með mér á þessum tíma talaði um þennan skóla hjá Línu Rut – ég mér fannst það sniðug hugmynd. Hafði aldrei leitt hugann að því áður að ég væri að fara að læra förðun. Þetta er ein af mínum hvatvísisákvörðunum í gegnum tíðina. Hugsaði ekki hlutina til enda. Þetta gekk reyndar ágætlega hjá mér og hef ég tekið í pensilinn af og til síðan þá. 

Ég upplifði miklar þráhyggjur á þessum tíma. Átti erfitt með að sleppa tökunum á ótta mínum. Þó fór líf mitt uppá við. Ég fór að safna mér fyrir íbúð og borga niður skuldir. Það tók á hjá mér að fara að leggja fyrir íbúð, ég var svo föst í því að eiga peninga og eyða. Þarna var e-h nýtt að gerast.  Ég lærði á þessum tíma að maður þarf oft að láta af sínu egói og sínum leiðum til að öðlast. Ég lærði aðmýkt. Hrokinn minnkaði. Að lokum á ótrúlega skömmum tíma náði ég að safna mér inn útborgun fyrir íbúið. Mér finnst þetta svo spennandi að góðir hlutir hafa sinn tíma og gerast á þeim tíma sem að almættið ætlar. Íbúðin mín sem ég eignaðist var lítil, 3 herbergja íbúð og var hún yndisleg.   

Síðasta starf sem ég hafði sinnt var vinna í leikskóla. Mig langaði ekki þangað aftur og ákvað ég því að setja markið hærra en ég hafði gert áður. 70.000 krónur í mánaðarlaun voru ekki mikill peningur og vildi ég gera betur. Ákvað ég að setja takmarkið á hærri laun næst og varð úr að ég fór að vinna á snyrtistofu og fékk þar 85.000 krónur í mánaðarlaun. Mér fannst það góð tilfinning að vera kominn með hærri laun en áður. Starf mitt þar entist stutt svo ég fór yfir í afgreiðslustarf í kaffihúsi. Það upplifði ég undarlega hluti með sjálfa mig. Mér leið mjög vel ef að einn, tveir eða þrír voru inn á kaffihúsinu að þiggja þjónustu mína. Ég hafði allt undir kontrol. Þegar fleiri fóru að bætast í salinn þá var ég farinn að missa tökin. Ég átti alveg eins von á að ég færi aftur á sama borð til að taka niður pöntun hjá viðkomandi, náði ekki að tengja andlit og svo frv. Mér fannst ég oft verða mér til skammar, og var oft hrædd um að fólk sæji í gegnum mig. Þetta var mjög óþægileg tilfinning og fannst mér þetta með eindæmum heimskulegt. Annað dæmi var að þegar ég var beðin um að taka þúsund krónur fram yfir t.d þá gleymdi ég því. Ég var svo rútíuföst og átti erfitt með að beygja út af rammanum.  

Ég vann þarna uppundir ár. Var þá kominn í samband með honum Halla en við erum gift í dag. Breytingar voru gerðar á vöktunum okkar og launin hefðu lækkað , ég var hvort sem er orðin þreytt á þessu starfi svo ég ákvað að hætta hjá þeim. Ég byrjaði að reykja á þessum tíma aftur og er þegar að nikotíni  kemur forfallinn. 

 Í staðin fór ég að vinna hjá Orkuveitu Reykjavíkur. Ég var ráðin inn á innkaupadeild, fór yfir reikninga, var að skrá vörur inn á lager, pantaði vörur frá birgjum, þjónustaði vinnuflokkana þegar vandamál komu upp varðandi vöruvöntun. Ég fékk það hlutverk að vera umsjónarmaður úrbóta fyrir innkaupadeild og þótti mér það mjög skemmtilegt. Ég hélt utanum þjónustubeiðnar fyrir deildina, sá um að uppfæra verklagsreglur og jafnvel að búa þær til. Ég hafði mikinn metnað á þessu sviðið og var með vakandi augu yfir því sem þurfti að gera. Ég held að gleymni mín hafi átt þar í hlut því að ég verð að hafa allt á riti til að geta vitað hvað á að gera. Eitt fannst mér þægilegt. Það var að í starfi mínu þurfti ég að sinna mörgum tölvupóstsamskiptum og þjónustubeiðnum. Það var á mínu valdi að bregðast við þeim – einni mínotu eftir að þær bárstu eða klukkutíma. Þetta tók mikið álag af mér. Ég tók þó upp það verklag hjá mér að vera alltaf með blokk mér mér þegar ég þurfti að tala við samstarfsfélaga mína því að ég hefði verið mjög líkleg til að gleyma því sem viðkomandi sagði. Því byrjaði ég að skrifa niður punkta. Þannig náði ég að vera virkari.  Þó var eitt svolítið óþægilegt og fannst mér það heldur fáranlegt að ég átti það til að ná ekki upplýsingunum hjá viðkomandi og þorði ég ekki af ótta við álit annara að spyrja aftur hvað hann hafi verið að meina.  

Ég lærði þó síðar að tælka það.  Á þessum tíma byrjaði ég í matarprógrammi þar sem að ég átti að vigta og mæla matinn minn. Ég var þá kominn í yfirvigt og ég held að ég hafi verið orðin 79 á þeim tíma. Í nýja matarprógramminu náði ég mér alveg niður í kjörþyngd og hélt mér þar í tvö ár. Ég þurfti að taka úr sykur og hveiti og gekk það mjög vel. Þegar ég var kominn 4 mánuði á leið með dóttur mína þá féll ég í freisni. Ég var hætt að mæta á fundi og var voða mikið að gera þetta í eignin mætti. Ég hefði haft gott af því að fara í gegnum 12 sporin á þessum tíma aftur til að koma mér aftur í prógrammið. Ég gerði þetta á hnefanum. Ég fitnaði og fitnaði. Eftir að ég átti dóttur mína sem er fjögurra ára í dag þá þurfti ég að taka til minna mála og fór að vitga og mæla aftur. Náði mér nokkuð vel niður.  Svo fór ég uppá við aftur á miklum hraða.  

 

Kafli 5 - saga stjórnleysingja

Upp og niður fór vigtin á þessu tímabili. Drengurinn minn byrjaði í skóla á þessu tímabili, og byrjuðu strax erfiðleikarnir. Hann átti erfitt með að vera í stórum hóp og truflaði krakkana með pirrandi hegðun. Þetta var slæm byrjun á skólagöngu hans.

Hann fór aftur í greiningu til barnalæknis og bættist við ofvirknigreining ofaná athyglisbrestgreininguna. Þetta var mjög erfitt tímabil. Álagið lagðist á okkur fjöldskylduna. Ég átti vinkonu sem að benti mér á omega fitusýrur, magniseum og þessháttar bætiefni sem að væru góð fyrir fólk með ADHD en jafnframt benti hún mér á hana Þorbjörgu Hafsteinsdóttur næringarþerapista sem að tekur á mataræði sjá blogg mitt neðar á síðuni en þar er talað um matarkenningu Þorbjargar.

Þetta eru um 4 ár síðan, rétt fyrir páska. Ég fór til hennar með söguna hans Nonna og benti hún á að hann ætti að hætta að borða Glutein, mjólk, ger, sykur, þurrkaða ávexti, öll E efni í mat. Ég held að ég sé ekki að gleyma neinu. Ég var svo dugleg þegar við fórum þaðan að ég tók mig til og keypti páskaeggjamót til að búa til páskaegg handa syni mínum úr karop súkkulaði.  Allt var gert til að ná árangri. En ég fann sárlega fyrir því að mig vantaði stuðning frá öðrum. Ég held að öllum í fjöldskylduni minni hafi fundist ég í meira lagi skrítinn og að vera að gera barninu þetta. 

Ég leyfði hlutum eins og sykurlausu nammi að vera inni, morgunkornum sem að áttu ekki að vera inni og svo frv. Þessvegna tel ég að ekki hafi verið að marka þetta því að ef þú væntir árangurs þá verður þú að taka þetta alvarlega og vera heiðarlegur. Hægt og róelga skolaðist þessi tilraun út.

Sonur minn byrjaði á lyfjum á þessum tíma. Hann varð rólegri en aukaverkanir fóru að láta á sér kræla eins og að hann sofnaði seint og matarlistin varð mjög lítil. Hann varð jafnvel ekki var við það þegar hann þurfti að borða. Þegar lyfin hættu að virka á daginn þá fann maður aukinn titring hjá honum.

Nóg með hans sögu í bili en ég datt út úr aðhaldinu hans varðandi mataræðið en gerði þó betur en ég hef oft gert áður. Ég var á þessu tímabili  í fráhaldi í e-h tíma en það dugði skammt.

Í fæðingarorðlofinu fór ég í stjórn ADHD samtakana. Ég hafði hugsjónir og langaði til að sjá hóp foreldra barna hittast reglulega til að deila reynslu sinni. Ég hefði örugglega e-h þeim að gefa og þeir mér. Svo varð úr að ég og Erla sem er félagsráðgjafi í dag byrjuðum með grúbbu. Það gaf okkur mikið að vera með foreldrum barna með ADHD. Miklir erfiðleikar á mörgum stöðum, það fékk maður að sjá.

Ég virkilega fékk að vaxa í samtökunum og er Ingibjörgu Karlsdóttur þakklát fyrir stuðninginn hvað ég fékk að prufa mig áfram og sýna hvað í mér býr. Ég var oft að koma sjálfri mér á óvart. Ég byrjaði að taka viðtöl við fólk með ADHD fyrir fréttablað ADHD samtakana og þótti mér það gaman. Ég hafði á yngri árum haft gaman að skrifum og var því ekkert óeðlilegt við það að áhugi minn á skrifum og áhugi minn á fólki fór þar saman.

Seinna stofnaði ég sjálfshjálparhóp fyrir fullorðna með ADHD og hélt utanum hann í rúmt ár.

Í sjálfboðaliðastarfi mínu fyrir samtökin heyrði ég fyrst um ADHD coaching. Það átti að vera fyrirbæri sem að hjálpaði fólki með ADHD að takast á við lífið. Ég varð spennt og kynnti mér málin erlendis og féll fyrir fyrirbærinu. Ákvað að slá til að hefja nám í því.

Stuttu eftir að ég byrjaði í náminu ákvað ég að fara í greiningu. Þrátt fyrir bata minn í 12 sporunum þá var alltaf e-h sem að var ekki að virka í mínu lífi eins og ég hef áður tekið fram. 

Ég greindist með athyglisbest. Vá loksins var púslið búið að á heildarmynd. Og ég áttaði mig á að ég var ekki gölluð. Ég var þarna farin að vinna hjá OR aftur eftir fæðingarorðlofið og hafði tekið við verkefnum sem að mér gekk ílla í.  Samanburðartöflur, töluskráningar og þessháttar. Sjálfsmynd mín var á niðurleið, mér fannst ég vera gölluð og bar mig saman við aðra þarna inni sem að gátu þetta. Því ekki ég? 

Kafli 6 - saga stjórnleysingja - nýtt upphaf

Námið var frábært. Lífsspekin í skólanum hreif mig. David skólastjóri skólans lýsti ADHD einstaklingum þannig að það væri ekkert að þeim. Við værum bara með einstakan heila sem að virkaði öðruvísi. Við þyrftum bara að læra að nota hann með þeim verkfærum sem okkur var rétt. Hver og einn einstaklingur hefur Guðdómlega hæfileika er ein af grunnhugmyndum skólans. Ég gat tekið vð þeim og gert að minni lifsspeki. Skólinn breytti lífi mínu. 

Ég byrjaði að starfa sem ADHD coach  og minnkaði samhliða við mig vinnu. Að lokum minnir mig að ég hafi verið komin niður í 50 prósent starf hjá OR og 50 prósent coaching.

 Ég var farin að upplifa vanlíðan á vinnustað mínum hjá OR eins og ég sagði frá áður. Ég var að sinna verkefnum sem hæfðu mér ílla og var sjálfsmynd mín farin að hljóta hnekki af. Ég var hrædd um álit annara á mér, hrædd um stöðu mína í vinnuni. Ég var þó líka áfram umsjónarmaður úrbóta og var ég sterk í því en ég var farin að láta vanlíðan mína skyggja á það. 

Svo gerðist það einn dag að ég ákvað að hringja í David kennara minn í skólanum og tala við hann um þetta.  Hann reyndist mér frábærlega eins og alltaf. Hann sagði mér að því miður eftir margra ára vinnu hans með ADHD einstaklingum hafi hann séð of fáum sinnum ADHD einstakling stíga úr úr vinnu sem honum leið ílla í. Hann sagði mér líka að hann hefði mikla trú á mér því að hann hefði heyrt áhuga minn og ástríði varðandi það sem ég var að gera í ADHD málum. Svo dró hann myndina saman fyrir mig. Fjárhagslegt óöryggi væri það sem að olli því að ég hélt áfram að vinna hjá OR, en hvort væri mikilvægara fjárhagslegt öryggi eða geðheilsan mín. Ég fékk sjálfstraust aftur eftir þetta góða spjall okkar. Morguninn eftir sagði ég upp vinnuni minni hjá OR. 

Og hvað gerist þegar þú lokar dyrum sem að eru ekki að þjóna þér vel? Nú auðvitað opnast nýjar dyr.

3 mánuðum seinna var ég kominn með helmingi meiri skjólstæðnga og gat óhrædd hætt að vinna hjá Or.

Þetta var frábær tími og spennandi. Ég áttaði mig á því að ég yrði að passa mig á því að hafa jafnvægi á vinnu og heimili. Mín skilda var númer eitt, tvö og þrjú gagnvart börnunum mínum og heimili. Hefur vinna mín í dag gefið mér það svigrúm að hafa jafnvægi á því.

Stuttu eftir að ég hætti hjá OR stóð ég frammi fyrir þeirri ákvörðun hvort að ég vildi taka að mér að verða formaður ADHD samtakana. Var ég þá varaformaður. Eftir miklar pælingar ákvað ég að láta það eftir því að ég áttaði mig á því að það yrði of mikið álag fyrir mig og ekki tímabært. Létti mér mikið við að láta af þeirri ákvörðun.

Sjálfsmynd mín óx til muna eftir að ég hætti hjá OR. Ég lærði betur að standa með því hver ég var og virða mín mörk. Í dag eru u.þ.b tvö ár síðan ég byrjaði að vinna sem ADHD coach,  og hef ég vaxið mikið með starfinu. Ég hef aldrei verið með eins góða sjálfsmynd - þrátt fyrir að þyngdin hafi aldrei verið eins mikil hjá mér. Ég ákvað því í byrjun sumars að drífa mig aftur í 12 sporin og þá sem hömlulaus ofæta. 

kafli 7 - saga stjórnleysingja - endirFrá fyrsta degi í 12 spora vinnuni hef ég verið í fráhaldi. Ég skilgreindi fráhaldið mitt hveiti og sykurlaust, en leyfði kartöflum og spelti að vera inni. Þetta var í byrjun sumars. Ég minnkaði neyslu á gosdrykkjum og fékk mér í staðinn sótavatn. Mér gekk vel lengst framan af og náði af mér 10 kg. Ég fór að missa tökin af matarskömmtunum mínum og að lokum var ég farin að láta franskar kartöflur taka yfir grænmeti. Ég var farinn að bæta við á diskinn meira kjöti og öðru og taldi að ekki væri hægt að fitna af því. Ég var að missa tökin.  Þá kom til sögunar maður sem að hefur verið að vinna með hömlulausa neyslu sína varðandi mat. Hann var að tala á ráðstefnu og sagði frá því hvað hann hefur verið að gera til að halda sér í góðu fráhaldi. Það var eitt sem hann sagði sem að hitti beint í mark hjá mér. Hann sagði frá því að hann hafði fengið magaverki við það að drekka kaffi. Hann vildi ekki taka það alveg út svo hann minnkaði neysluna niður í einn bolla á dag. Þá fékk hann “pínu” magaverk. “ Hversu heimskulegt er það að sætta sig við það að fá pínu magaverk?” sagði hann svo í enda sögunar. Hann ákvað því að hætta að drekka kaffi.  Þetta fékk mig til að hugsa. Þegar líkaminn æpir á mann vegna e-h sem maður er að gera honum þá er ekki rétt að gera það. Við erum oft að fá skilaboð en gefum ekki gaum að því. Ég fór að hugsa um háu skóna sem ég jafnvel bar á fótum mínum þrátt fyrir tábergssig – og fékk stundum krampa í lappirnar af verkjum. Svo ég ákvað að hvíla mig á skónum.  Ég ákvað líka að taka mataræðið mitt betri tökum. Þannig kom til nýja fráhaldið. Ég hef lengi vitað að kaffi fer ekki vel í mig og ef ég drekk eftir kvöldmat kaffi þá á ég erfitt með að sofna. Eg get líka misst mig í að drekka of mikið kaffi fram að kvöldmat svo að þá verður ástandið eins og ég hafi drukkuð það eftir kvöldmat – svefnleysi. Ég er líka viðkæm fyrir pepsí drykkjum með koffeini en ég lá í því á kvöldin. Það hjálpar ekki upp á svefninn heldur.  Tyggjó veldur streitu í kjálkunum á mér og gerir mig ennþá stressaðri. Tannlæknirinn minn var búinn að benda mér á að hætta með tyggjó. Einnig inniheldur það aspartam.  Búið er að sanna að aukaefni í mat tengjast ADHD. Svo ég henti öllum pakkasósum, matarlitum, dropum og fl í þeim dúr.  Þá vandaðist málið. Maður þarf vikilega að horfa í hvar þessi efni leynast. Ég kaupi því ekki kjöt í dag sem er búið að marinera. Aðeins ferskt kjöt sem ég krydda sjálf. Ég tók út spelt og leyfi mér í dag að borða grænmeti i stórum stíl, hveitikím, hrisgrjón, glúteinlaust brauð.  Eg tók út mjólkurvörur eins og þær leggja sig: ostur, jogurt, ab mjólk, mjólk, súrmjólk. Í stað borða ég sojamjólk eða rísmjólk. Sósur með kjötinu geri ég annað hvort með spelti eða nota soðið úr kjötinu, eða kókosmjólk ( er nýlega farin að nota það ráð en Hildur hjá Heilsubankanum benti mér á það).Ég borða alla ávexti nema banana, perur, vínber. Er að vinna með candida sveppinn en ef hann er ómeðhöndlaður þá getur þú verið að glíma við þessi einkenni: http://www.heilsubankinn.is/vefur/index.php?option=com_content&task=view&id=43Mér hefur verið bent á oftar en einusinni að margir með ADHD séu með ómeðhöndlaðan candidasvepp svo að mikilvægt er að ná tökum á honum. Acidophilus er mikilvægur í baráttuni við hann. Bætiefni tek ég að staðaldri: omega 3, kvöldvorrósarolía, magnisium, kalsium, lesitin, hörfræjarolía. Ég hef líka þurft að vigta og mæla matinn minn. Ég er ekki fær um að ákeða matarskammtana mína svo að ég tek á stjórnleysinu þannig. Það hentar mér vel. Ég fékk mikinn hausverk fyrstu 4 dagana vegna fráhvarfa. Á fimmta degi fann ég fullkomin fríð í líkamanum. Ég fann meira segja að verkir í liðum sem ég hafði verið með í liðum voru horfnir ásamt verkjum í öxlum.  Ég er farinn að vakna hress á morgnana og á alltaf góðann tíma fyrir sjálfa mig. Ég er miklu orkumeiri inná heimilinu og hef haldi þvottinum í góðum skefjum í góðann tíma.  Margt af því sem ég hef unnið með einkennin mín eru hugræn vinna gegnum tólf sporin. Viðhorfsbreytingar skipta miklu máli. Markmið skipta máli. Sjálfsþekking skiptir máli. Ég er sú sem ég er – og veit að ég er á réttum stað. Einn dagur í einu, bænin að morgni og hugleiðsa virkar merkilega vel.  Ég hef verið að sjá flottar breytingar á syni mínum og mun blogga um það síðar, en eitt af verkfærunum sem ég hef notað er bænin, bið fyrir honum, með honum. Ég greini vandann sem hann er að glíma við og bið inní það. Hann er farinn að vilja það sjálfur. Það er kraftaverk. Ég held ég hafi þetta ekki lengri að sinni, og er því kaflaskiptu söguni lokið að sinni.

Athugasemdir

[Birna Dis Vilbertsdóttir (IP-tala skráð) 9.9.2008 kl. 15:02]

Takk.Flott blaðið sem kom frá ykkur.

[Ásan (IP-tala skráð) 26.9.2008 kl. 00:16]

VÁ! Dugleg ertu sko stelpuskott og gefur svo mörgum styrk og von! Ég verð með hugann hjá þér þegar þú ferð með erindið þitt á morgun, ef ég verð þar ekki sjálf . Já Guð er sko góður Sirrý mín, bara það að hann hafi leyft okkur tveimur að kynnast segi ég bara eina ferðina enn. Tvær með athyglisbrest og stjórnleysi á ýmsum sviðum, en heimurinn á BARA eftir að græða á okkur, sjáum til! Ég veit allavega hvað það er margt sem kemur mér EKKI á óvart þegar ég er að tala við fólk (og það er nauðsynlegt að það sé til allavega ein manneskja sem rekur ekki upp stór augu við sögunum manns, er það ekki???). Hlakka til að fá fréttir af Faith og því góða sem Guð er að gera þessa dagana! Þín vinkona.