Latitudes / Ticks and Tourette´s

Hér er slóð á  bandarísku samtökin sem sérhæfa sig í óhefðbundnum meðferðum við taugaröskunum.

http://www.latitudes.org/

Þau selja bók sem heitir Ticks and Tourette´s. Það er bókin sem Heiða Björk Sturludóttir studdist við þegar hún hóf náttúrulega nálgun á taugaröskun sonar síns.

Heiða Björk er ein af fyrirlesurum 3 sem munu segja frá reynslu sinni sjá hér: http://sirrycoach.blog.is/blog/sirrycoach/entry/369209/

Með kveðju Sigríður

Heilsubankinn

Komið þið sæl.

Mig langaði til að benda ykkur á snilldar vef sem fjallar um heilsuna: heilsubankinn.is

Með kveðju Sigríður 

“Er hægt að vinna með ADHD og skyldar raskanir án lyfja?”

Í fókus 

“Er hægt að vinna með ADHD og skyldar raskanir án lyfja?”

1.desember 2007 kl 13-15 í Sjónarhólshúsinu Háaleitisbraut 13, efstu hæð.

Aðgangur ókeypis.

  

Í Fókus hefur fengið til liðs við sig 3 mæður til að deila reynslu sinni af því hvernig þær hafa náð að vinna með börnin sín án lyfja.

 Dagskrá: 13:00 – 13:40 

Hildur M. Jónsdóttir framkvæmdastjóri Heilsubankans.is er móðir tveggja uppkominna barna með ADHD en þau hafa aldrei verið á lyfjum. Mun hún deila reynslu sinni af uppeldi barna sinna – en hún hefur verið ötul við að leita leiða sem gagnast hafa bæði henni sem uppalanda og ekki síst börnunum, við að takast á við sig sjálf og samfélagið. Hildur mun í fyrirlestri sínum koma inn á þátt mataræðis, umhverfis og samskipta, bæði inni á heimilinu og gagnvart skólasamfélaginu. 

13:40 – 13:50 

Ása S. Harðardóttir er móðir 8 ára stúlku sem greindist fyrir 2 árum með ADD. Dóttir hennar er einnig með kæki en náði ekki greiningu með Tourette. Ása mun deilda reynslu sinni með okkur en dóttir hennar þarfnast ekki lengur stuðnings í skóla, gengur vel félagslega og er hún ekki á lyfjum í dag eftir að Ása fór að vinna með mataræði og homopatiu í lífi hennar.

 

13:50 – 14:00  

Heiða Björk Sturludóttir er móðir drengs greindur með Tourette og er á einhverfurófinu þó hann nái ekki greiningu. Hann var með mikla kæki og gaf frá sér hljóð. Heiða hefur tekið á mataræði hans, umhverfisáhrifum og ýmsum óhefðbundnum lækningum. Mun hún deila með okkur reynslu sinni af hennar vinnu með sinn dreng og hvað hefur virkað. Heiða segir sjálf að ef slegið er slöku við í mataræðinu þá finni hún strax aukna kæki hjá syni sínum.

 

14:00  

Hlé 14: 10 – 15:00 

Umræður og fyrirspurnir

 

 

Girls With ADHD Are at Increased Risk for Eating Disorders and Depression

Girls With ADHD Are at Increased Risk for Eating Disorders and Depression

Marlene Busko

Medscape Medical News 2007. © 2007 Medscape

November 8, 2007 (Boston) — Compared with controls, girls with attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD) were more likely to develop an eating disorder or to develop major depression, according to 2 recent studies.

These findings were presented in a symposium at the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry 54th Annual Meeting.

Very little information is available about ADHD in girls and women, and these 2 studies showed that girls with ADHD can have eating-disorder problems that are not seen in boys, and they can also have life-threatening depression, Joseph Biederman, MD, from Massachusetts General Hospital, in Boston, who presented the depression study, told Medscape Psychiatry

"People who have certain characteristics with ADHD such as conduct disorders, eating disorders, or depression require very different treatment and follow a more complicated path as they grow into adulthood," he added.

Underrecognized Eating Disorder Risk

"The risk for eating disorders in ADHD, we can say with more confidence now, may be underrecognized," said Craig B. H. Surman, MD, from Massachusetts General Hospital.

He reported that in a large prospective study of adolescent girls with and without ADHD (controls), those with ADHD were 3.6 times more likely to develop an eating disorder, defined as either anorexia or bulimia nervosa (Biederman J et al. J Dev Behav Pediatr. 2007;28:302).

During the study's 5-year follow-up, 16% of the girls with ADHD (20 girls) and 5% of the controls (5 girls) developed an eating disorder.

Compared with the controls, the girls with ADHD were 5.6 times more likely to develop bulimia and 2.7 times more likely to develop anorexia nervosa. They also had significantly higher rates of depression, anxiety disorders, and disruptive behavior.

Treatment for ADHD should be considered in patients with eating disorders, said Dr. Surman, adding the caveat that such treatment can be complicated by the adverse effects of medication.

Fivefold Greater Risk for Depression

Girls with ADHD were 5.4 times more likely to develop major depression than girls without ADHD, in a longitudinal study of 140 girls with ADHD and 122 girls without ADHD (controls) that was presented by Dr. Biederman.

The girls, aged 6 to 18 years, were followed prospectively for 5 years. Compared with the controls, those with ADHD had an earlier onset of major depression, and the depression was associated with greater impairment, such as suicidality, and was more likely to require hospitalization. Major depression developed on average at age 17 years and lasted twice as long in the girls with ADHD vs controls (3 years vs 1.3 years). Dr. Biederman noted that "3 years in the life of a 17-year-old girl is a significant chunk of life."

Prior mania and parental major depression independently predicted depression among the girls with ADHD.

"These findings indicate that major depression emerging in the context of ADHD is an impairing and severe comorbidity worthy of further clinical and scientific interest," said Dr. Biederman.

Dr. Biederman is on the advisory board of and is a consultant for Cephalon, Eli Lilly, Janssen LP, McNeil Pediatrics Division of McNeil-PPC, Novartis Pharmaceuticals, and Shire US. He receives research support from Abbott Laboratories, Bristol-Myers Squibb, Eli Lilly, Janssen LP, McNeil Pediatrics Division of McNeil-PPC, New River Pharmaceuticals, the National Institute of Child Health and Human Development, the National Institute on Drug Abuse, the National Institute of Mental Health, Otsuka America Pharmaceutical, Pfizer, and Shire US. He is on the speaker's bureau for Cephalon, Eli Lilly, McNeil Pediatrics Division of McNeil-PPC, Novartis Pharmaceuticals, Shire US, and UCB. Dr. Surman is on the advisory board of Shire US and has received advisory board honoraria from the Takeda Pharmaceutical Company. He has received educational honoraria from McNeil Pediatrics Division of McNeil-PPC and Shire US and research support from McNeil Pediatrics Division of McNeil-PPC. He has received speaking honoraria from Cephalon, Janssen LP (Canada), and Shire US and speaker's bureau honoraria from Novartis Pharmaceuticals.

American Academy of Child and Adolescent Psychiatry 54th Annual Meeting: Symposium 25. October 23-28, 2007.

Aðrar leiðir en lyf

Foreldrar þurfa að vita hvaða mörk þau geta sett skólanum og hvers er hægt að ætlast af skólaferfinu.

Einstaklingsmiðuð vinna eins og ADHD coaching hefur gefið mjög góða raun, en þar lærir einstaklingurinn á sjálfan sig og lærir að ná því besta fram með athyglina og ofvirknina. Starfsval, sjálfsmynd og fl kemur þar sterkt inn.

Mataræði - rétt mataræði skiptir mjög miklu máli, bætiefni og umhverfisáhrif.

Agi, tilfinningagreind foreldris og skiptir mjög miklu máli að foreldrar séu trúir sjálfum sér og stabilir. Ef þeir eru með einkenni þá verða þeir að vinna með sjálfa sig.

Ef einstaklingur er með fíkn vanda þá verður að taka á því, meðvirkni einnig.

kv Sj 

Segja lyfjagjöf við ofvirkni gagnslausa

kafli 6 - saga stjórnleysingja - endir

Frá fyrsta degi í 12 spora vinnuni hef ég verið í fráhaldi. Ég skilgreindi fráhaldið mitt hveiti og sykurlaust, en leyfði kartöflum og spelti að vera inni.

 

Þetta var í byrjun sumars. Ég minnkaði neyslu á gosdrykkjum og fékk mér í staðinn sótavatn. Mér gekk vel lengst framan af og náði af mér 10 kg. Ég fór að missa tökin af matarskömmtunum mínum og að lokum var ég farin að láta franskar kartöflur taka yfir grænmeti. Ég var farinn að bæta við á diskinn meira kjöti og öðru og taldi að ekki væri hægt að fitna af því. Ég var að missa tökin.

 

Þá kom til sögunar maður sem að hefur verið að vinna með hömlulausa neyslu sína varðandi mat. Hann var að tala á ráðstefnu og sagði frá því hvað hann hefur verið að gera til að halda sér í góðu fráhaldi. Það var eitt sem hann sagði sem að hitti beint í mark hjá mér. Hann sagði frá því að hann hafði fengið magaverki við það að drekka kaffi. Hann vildi ekki taka það alveg út svo hann minnkaði neysluna niður í einn bolla á dag. Þá fékk hann “pínu” magaverk. “ Hversu heimskulegt er það að sætta sig við það að fá pínu magaverk?” sagði hann svo í enda sögunar. Hann ákvað því að hætta að drekka kaffi.

 

Þetta fékk mig til að hugsa. Þegar líkaminn æpir á mann vegna e-h sem maður er að gera honum þá er ekki rétt að gera það. Við erum oft að fá skilaboð en gefum ekki gaum að því. Ég fór að hugsa um háu skóna sem ég jafnvel bar á fótum mínum þrátt fyrir tábergssig – og fékk stundum krampa í lappirnar af verkjum. Svo ég ákvað að hvíla mig á skónum.

 

Ég ákvað líka að taka mataræðið mitt betri tökum. Þannig kom til nýja fráhaldið. Ég hef lengi vitað að kaffi fer ekki vel í mig og ef ég drekk eftir kvöldmat kaffi þá á ég erfitt með að sofna. Eg get líka misst mig í að drekka of mikið kaffi fram að kvöldmat svo að þá verður ástandið eins og ég hafi drukkuð það eftir kvöldmat – svefnleysi. Ég er líka viðkæm fyrir pepsí drykkjum með koffeini en ég lá í því á kvöldin. Það hjálpar ekki upp á svefninn heldur.  Tyggjó veldur streitu í kjálkunum á mér og gerir mig ennþá stressaðri. Tannlæknirinn minn var búinn að benda mér á að hætta með tyggjó. Einnig inniheldur það aspartam.

 

Búið er að sanna að aukaefni í mat tengjast ADHD. Svo ég henti öllum pakkasósum, matarlitum, dropum og fl í þeim dúr.

 

Þá vandaðist málið. Maður þarf vikilega að horfa í hvar þessi efni leynast. Ég kaupi því ekki kjöt í dag sem er búið að marinera. Aðeins ferskt kjöt sem ég krydda sjálf. Ég tók út spelt og leyfi mér í dag að borða grænmeti i stórum stíl, hveitikím, hrisgrjón, glúteinlaust brauð.

 

Eg tók út mjólkurvörur eins og þær leggja sig: ostur, jogurt, ab mjólk, mjólk, súrmjólk. Í stað borða ég sojamjólk eða rísmjólk.

 

Sósur með kjötinu geri ég annað hvort með spelti eða nota soðið úr kjötinu, eða kókosmjólk ( er nýlega farin að nota það ráð en Hildur hjá Heilsubankanum benti mér á það).

Ég borða alla ávexti nema banana, perur, vínber. Er að vinna með candida sveppinn en ef hann er ómeðhöndlaður þá getur þú verið að glíma við þessi einkenni: http://www.heilsubankinn.is/vefur/index.php?option=com_content&task=view&id=43

Mér hefur verið bent á oftar en einusinni að margir með ADHD séu með ómeðhöndlaðan candidasvepp svo að mikilvægt er að ná tökum á honum. Acidophilus er mikilvægur í baráttuni við hann.

 

Bætiefni tek ég að staðaldri: omega 3, kvöldvorrósarolía, magnisium, kalsium, lesitin, hörfræjarolía.

 

Ég hef líka þurft að vigta og mæla matinn minn. Ég er ekki fær um að ákeða matarskammtana mína svo að ég tek á stjórnleysinu þannig. Það hentar mér vel.

 

Ég fékk mikinn hausverk fyrstu 4 dagana vegna fráhvarfa. Á fimmta degi fann ég fullkomin fríð í líkamanum. Ég fann meira segja að verkir í liðum sem ég hafði verið með í liðum voru horfnir ásamt verkjum í öxlum.

 

Ég er farinn að vakna hress á morgnana og á alltaf góðann tíma fyrir sjálfa mig. Ég er miklu orkumeiri inná heimilinu og hef haldi þvottinum í góðum skefjum í góðann tíma.

 

Margt af því sem ég hef unnið með einkennin mín eru hugræn vinna gegnum tólf sporin. Viðhorfsbreytingar skipta miklu máli. Markmið skipta máli. Sjálfsþekking skiptir máli. Ég er sú sem ég er – og veit að ég er á réttum stað. Einn dagur í einu, bænin að morgni og hugleiðsa virkar merkilega vel.

 

Ég hef verið að sjá flottar breytingar á syni mínum og mun blogga um það síðar, en eitt af verkfærunum sem ég hef notað er bænin, bið fyrir honum, með honum. Ég greini vandann sem hann er að glíma við og bið inní það. Hann er farinn að vilja það sjálfur. Það er kraftaverk.

 

Ég held ég hafi þetta ekki lengri að sinni, og er því kaflaskiptu söguni lokið að sinni.

Ef þið hafið e-h spurningar þá endilega dembið þeim á mig.

 

Kv Sirry

Fíflagangur

Meiriháttar hjá þér Jón Gnarr. Heimurinn væri fátækari án þín. Þú hefur haft kjark til að hætta að hlusta á heiminn og hefur trú á sjálfum þér.

Þú ert öðrum einstaklingum með ADHD frábær fyrirmynd.

 

 

„Ég grundvalla líf mitt á fíflagangi“

Eyddist út færslan.

Ég ætla ekki að fara í brjálað skap yfir því að klukkutíma bloggfærsla eyddist út hjá mér. Það hefur ekki neitt upp á sig. Ég verð að byrja upp á nýtt á morgunn, og get því ekki staðið við loforð mitt varðandi bloggið. Ég skrifa það á morgunn / næsta kvöld.

kv Sigríður 

Dansarinn

Þessi grein var birt eftir mig í síðasta fréttablaði ADHD samtakana. Mig langaði til að deila henni með ykkur.   

Að virkja sjálfsmynd ADHD einstaklingsins
Það er staðreynd að  ADHD einstaklingar eru undantekningalaust snillingar. Ég hef verið svo lánsöm að hafa fengið að kynnast mörgum þeirra. Því miður eru allt of margir þessara snillinga ómeðvitaðir um snilli  sína. Þetta er sorgleg staðreynd. Við getum gengt veigamiklu hlutverki í lífi ADHD einstaklingsins og vil ég hvetja hvert og eitt okkar til að skoða hvað við getum gert til vel megi takast.    

Hlutverk okkar í byggingu sjálfsmyndar ADHD einstaklingsins
Það er vel þekkt að sjálfsmynd ADHD einstaklinga er mjög oft brotin. Sjálfsmynd er sú mynd sem við höfum okkur sjálfum. Eftirfarndi sögu skrifaði ég í byrjun þessa árs. Tel ég hana gefa greinagóða mynd að því hvernig sjálfsmynd okkar getur þróast.

 

 Dansarinn
Einu sinni var nýfætt, fullkomið stúlkubarn.  

1 árs
fannst henni gaman að rannsaka umhverfið. Henni fannst gaman að rannsaka sjálfa sig og prufa og uppgötva nýja hluti. Hún fékk ótal tækifæri til könnunar og hún var alltaf glöð og ánægð. Hún hafði uppgötvað dansinn. Ósjálfrátt þegar hún heyrði tónlist fór hún að dilla sér. Hún naut þess svo mikið að dansa að hún notaði allan líkamann til þess að upplifa tónlistina. 
3 ára
Hún var glöð, hamingjusöm og ánægð með sjálfa sig. Lífið hafði upp á margt að bjóða. En þó valdi hún oftar að dansa. Hún naut þess að klæða sig í danskjólinn sinn og spariskóna og loka hurðinni á herbergi sínu til að geta verið ein með sjálfri sér að dansa.     

5 ára
sagði fólk að hún væri alveg ótrúleg þessi stelpa. Hún hefði svo mikla tilfinningu fyriri líkama sínum og með ótrúlegri næmni náði hún að láta líkamann dansa í takt við tónlistina. Það var ekkert sem komst að henni, ekkert sem gat truflað hana, henni fannst hún vera fullkomin.  Foreldrar hennar voru stoltir af henni. 

6 ára
og byrjuð í skóla. Hún elskar að hreyfa sig og tekur stundum uppá því að standa upp frá miðju skólavekefni til að snúa sér í hring, jafnvel oftar en einu sinni. Hún er dreyminn á svip og hugsar „ég er dansari“. Skyndilega dettur hún út úr draumi sínum, kennarinn var að sussa á hana. Hún fékk sting í hjartað. Hún finnur fyrir skömm.  

Kata vinkona
var fyrirmynd allra. Hún var uppskriftin að hinum fullkomna einstæklingi. Hún var best í öllu og þurfti ekkert að hafa fyriri náminu. Hún fékk aldrei skammir fyriri lélega frammistöðu og það gaf auga leið að allir áttu að vera eins og hún.

Samanburður
Það var erfitt að standast samanburðinn. Mögulega gat hún ekki staðið undir þeim væntingum sem gerðar voru til hennar, því þó hún vissi að hún ætti að geta gert betur, fann hún að þrátt fyrir góðan vilja myndi hún alrei verða fær um að ná þessum árangri. Vilji og athygli virtust ekki starfa saman. Hún var farin að finna fyriri kvíða og sjálfsmynd hennar var á niðurleið.  

Loksins er gaman
í skólanum. Við erum byrjuð í dansi. Loksins er þess virði að vera í skólanum.  

Draumar
Hún situr yfir námsbók, horfir dreymin út um gluggann. Hana dreymir um framtíðina. Hún stendur uppi á sviði í Borgarleikhúsinu ásamt Íslenska dansflokknum. Þau voru að ljúka danssýningu við mikinn fögnuð áhorfenda. Hún hrekkur við. Skólabjallan er að hringja. „Ó nei hugsar hún“ ég á eftir að klára verkefnið mitt”. 

Ástríða
Dans er aðeins kenndur einu sinni í  viku. Hún naut hverrar mínútu.  Danskennarinn reiddist henni þegar hún bætti nokkrum danssporum  við dansinn sem hann var að reyna að kenna þeim. „Þú gerir ekki það sem ætlast er til af þér“ sagði hann.  Hún hrökk í kút. Hvað er að mér? Afhverju er ég alltaf að bregðast öllum? Ég er ekki nógu  góð.

Foreldrafundur
„Okkur þykir þetta mjög leiðinlegt, við munum tala við hana“ sögðu foreldrar hennar í foreldraviðtalinu við kennarann.  „Við erum tilbúin að gera allt til að skólastarfið geti gengið sem best. Hún mun ekki trufla aftur“.     

Áhugalaus
Hún er utan við sig  í dansi. Heldur ekki athygli við danssporin. Ég er hlýðinn og góð í danstímum. Sem betur fer er kennarinn hættur að skamma mig en afhverju finnst mér leiðinlegt í dansi núna? 

ÖðruvísiHún var að greinast með athyglisbrest. Hún er „öðruvísi“. Hún stóð ekki undir væntingum, úr því þarf að bæta. Þeir segja að þeir þurfi að  „laga“ hana.  

Stuðningur
Hún er byrjuð í stuðningskennslu. Þeir ná að gera hana nokkuð þokkalega og einkunnirnar hækka um 1, 2 eða 3.

Væntingar
Hún þarf mikla hjálp við að standast væntingar. Til að  standa 100% undir væntingum varð hún að ná 10. Hún náði „bara“ 5. Hún stendur ekki  undir væntingum,  hún er ekki heil, hún er brotin og þarfnast lagfæringa.  

Uppgjöf
Hún verður aldrei dansari því hún mun aldrei fara í menntaskóla. Hún sættir sig við það.

Lífsleikni!
Leiðin lá út í lífið sjálft. Henni farnast best ef hún brosir og er góð.  Þó er hún aldrei nógu ánægð. Hefur ekki lengur tölu á hvar eða hvað hun hefur unnið.  

Stenst ekki væntingar
Yfirmaður henar vill eiga við hana orð. Það fer líklegast að líða að því að hann láti hana fara. Hún reynir alltaf að brosa til hans og jafnvel segja eithvað sniðugt.  Hún hlýtur  að kaupa mér frest á því. Henni finnst hún  þurfa að vera opin fyrir nýjum verkefnum. Hún er alltaf á hlaupum, byrjar á nýju verkefni, hoppar svo yfir í annað verkefni. Það er stór búnki á borðinu hennar. Hún ætlar að  klára hann á morgun. Svo næsta dag þegar hún byrjar á honum dettur henni  í hug að fara inná netið, bara svona aðeins til að kíkja. Og fyrr en varir er hún búin að eyða of löngum tíma inná netinu. Þetta gerist of oft.

Lasin
Hún er orðinn “lasinn”. Alltaf kvíðinn og átti erfitt með að mæta í vinnuna á morgnanna. Heimilis læknirinn sagði að hún væri með alverleg þunglyndis einkenni. Hún fékk frí frá vinnu í mánuð til að tjastla sér saman.  

Þunglynd
Heimilislæknirinn mælti með því að hún færi á sjálfsstyrkingarnámskeið.  Á blöðunum sem hún fékk á námskeiðinu voru fjölmargar spurningar. Ein af þeim hljóðaði svona: Nefndu þrjá styrkleika sem þú hefur. Hún rétti upp hönd og spurði
leiðbeinandann : „hvernig veit ég hvaða styrkleika ég hef?“ Eftir smá umhugsun skrifaði hún: Ég er góð, vandvirk og traust.
 _____________________ 

Þessi litla gallalausa stelpa var á góðri leið áður en hún byrjaði í skóla. Hún hefði þurft góðan mannþekkjara sem hefði komið auga á styrkleika hennar og hvatt hana áfram. Því með eflingu áhugasviða okkar og styrkleika eru okkur allir vegir færir.   Ég vil hvetja þig til sjálfsskoðunar, í hvaða hlutverki ert þú gagnvart ADHD einstaklinginum? Ertu Foreldrið/skyldmennið sem fylgir hugmyndum heimsins um hvernig við getum náð árangri?Ert þú kennarinn sem hefur það að markmiði að komast yfir námsefnið „á réttann hátt“ og hefur því ekki rými fyrir sköpunarmátt nemandans?  Ertu einn af þeim meiri hluta sem trúir því að það er aðeins til eitt form sem allir eiga að passa í? Það er aldrei of seint að breyta, þú skiptir máli í lífi ADHD einstaklingsins. Ég fór á fyrirlestur í Háskólanum í Reykjavík nýlega. Ungur maður með Asperger talaði um sína reynslu af því að brjóta sig út úr einhverfurofinu og brúa bilið á milli tilbúins hugarheims og hins raunverulega heims. Magnaður fyrirlestur. Í lokin var hann spurður hvað það þýði að vera “normal”. Hann hugsaði sig um og svaraði síðan „Það að vera normal er að viðurkenna hversu einstakur þú ert. Það er óeðlilegt að vera eins og aðrir“.   

Kafli 6 - saga stjórnleysingja - nýtt upphaf

Námið var frábært. Lífsspekin í skólanum hreif mig. David skólastjóri skólans lýsti ADHD einstaklingum þannig að það væri ekkert að þeim. Við værum bara með einstakan heila sem að virkaði öðruvísi. Við þyrftum bara að læra að nota hann með þeim verkfærum sem okkur var rétt. Hver og einn einstaklingur hefur Guðdómlega hæfileika er ein af grunnhugmyndum skólans. Ég gat tekið vð þeim og gert að minni lifsspeki. Skólinn breytti lífi mínu. 

Ég byrjaði að starfa sem ADHD coach  og minnkaði samhliða við mig vinnu. Að lokum minnir mig að ég hafi verið komin niður í 50 prósent starf hjá OR og 50 prósent coaching.

 Ég var farin að upplifa vanlíðan á vinnustað mínum hjá OR eins og ég sagði frá áður. Ég var að sinna verkefnum sem hæfðu mér ílla og var sjálfsmynd mín farin að hljóta hnekki af. Ég var hrædd um álit annara á mér, hrædd um stöðu mína í vinnuni. Ég var þó líka áfram umsjónarmaður úrbóta og var ég sterk í því en ég var farin að láta vanlíðan mína skyggja á það. 

Svo gerðist það einn dag að ég ákvað að hringja í David kennara minn í skólanum og tala við hann um þetta.  Hann reyndist mér frábærlega eins og alltaf. Hann sagði mér að því miður eftir margra ára vinnu hans með ADHD einstaklingum hafi hann séð of fáum sinnum ADHD einstakling stíga úr úr vinnu sem honum leið ílla í. Hann sagði mér líka að hann hefði mikla trú á mér því að hann hefði heyrt áhuga minn og ástríði varðandi það sem ég var að gera í ADHD málum. Svo dró hann myndina saman fyrir mig. Fjárhagslegt óöryggi væri það sem að olli því að ég hélt áfram að vinna hjá OR, en hvort væri mikilvægara fjárhagslegt öryggi eða geðheilsan mín. Ég fékk sjálfstraust aftur eftir þetta góða spjall okkar. Morguninn eftir sagði ég upp vinnuni minni hjá OR. 

Og hvað gerist þegar þú lokar dyrum sem að eru ekki að þjóna þér vel? Nú auðvitað opnast nýjar dyr.

3 mánuðum seinna var ég kominn með helmingi meiri skjólstæðnga og gat óhrædd hætt að vinna hjá Or.

Þetta var frábær tími og spennandi. Ég áttaði mig á því að ég yrði að passa mig á því að hafa jafnvægi á vinnu og heimili. Mín skilda var númer eitt, tvö og þrjú gagnvart börnunum mínum og heimili. Hefur vinna mín í dag gefið mér það svigrúm að hafa jafnvægi á því.

Stuttu eftir að ég hætti hjá OR stóð ég frammi fyrir þeirri ákvörðun hvort að ég vildi taka að mér að verða formaður ADHD samtakana. Var ég þá varaformaður. Eftir miklar pælingar ákvað ég að láta það eftir því að ég áttaði mig á því að það yrði of mikið álag fyrir mig og ekki tímabært. Létti mér mikið við að láta af þeirri ákvörðun.

Sjálfsmynd mín óx til muna eftir að ég hætti hjá OR. Ég lærði betur að standa með því hver ég var og virða mín mörk. Í dag eru u.þ.b tvö ár síðan ég byrjaði að vinna sem ADHD coach,  og hef ég vaxið mikið með starfinu. Ég hef aldrei verið með eins góða sjálfsmynd - þrátt fyrir að þyngdin hafi aldrei verið eins mikil hjá mér. Ég ákvað því í byrjun sumars að drífa mig aftur í 12 sporin og þá sem hömlulaus ofæta. 

Ég ætla að blogga aftur á morgunn, fyrirgefði hvað ég dró að blogga þetta blogg en það hefur verið mikið að gera hjá mér síðustu tvo daga.

Lofa bloggi á morgunn. 

Kafli 5 - saga stjórnleysingja

Upp og niður fór vigtin á þessu tímabili. Drengurinn minn byrjaði í skóla á þessu tímabili, og byrjuðu strax erfiðleikarnir. Hann átti erfitt með að vera í stórum hóp og truflaði krakkana með pirrandi hegðun. Þetta var slæm byrjun á skólagöngu hans.

Hann fór aftur í greiningu til barnalæknis og bættist við ofvirknigreining ofaná athyglisbrestgreininguna. Þetta var mjög erfitt tímabil. Álagið lagðist á okkur fjöldskylduna. Ég átti vinkonu sem að benti mér á omega fitusýrur, magniseum og þessháttar bætiefni sem að væru góð fyrir fólk með ADHD en jafnframt benti hún mér á hana Þorbjörgu Hafsteinsdóttur næringarþerapista sem að tekur á mataræði sjá blogg mitt neðar á síðuni en þar er talað um matarkenningu Þorbjargar.

Þetta eru um 4 ár síðan, rétt fyrir páska. Ég fór til hennar með söguna hans Nonna og benti hún á að hann ætti að hætta að borða Glutein, mjólk, ger, sykur, þurrkaða ávexti, öll E efni í mat. Ég held að ég sé ekki að gleyma neinu. Ég var svo dugleg þegar við fórum þaðan að ég tók mig til og keypti páskaeggjamót til að búa til páskaegg handa syni mínum úr karop súkkulaði.  Allt var gert til að ná árangri. En ég fann sárlega fyrir því að mig vantaði stuðning frá öðrum. Ég held að öllum í fjöldskylduni minni hafi fundist ég í meira lagi skrítinn og að vera að gera barninu þetta. 

Ég leyfði hlutum eins og sykurlausu nammi að vera inni, morgunkornum sem að áttu ekki að vera inni og svo frv. Þessvegna tel ég að ekki hafi verið að marka þetta því að ef þú væntir árangurs þá verður þú að taka þetta alvarlega og vera heiðarlegur. Hægt og róelga skolaðist þessi tilraun út.

Sonur minn byrjaði á lyfjum á þessum tíma. Hann varð rólegri en aukaverkanir fóru að láta á sér kræla eins og að hann sofnaði seint og matarlistin varð mjög lítil. Hann varð jafnvel ekki var við það þegar hann þurfti að borða. Þegar lyfin hættu að virka á daginn þá fann maður aukinn titring hjá honum.

Nóg með hans sögu í bili en ég datt út úr aðhaldinu hans varðandi mataræðið en gerði þó betur en ég hef oft gert áður. Ég var á þessu tímabili  í fráhaldi í e-h tíma en það dugði skammt.

Í fæðingarorðlofinu fór ég í stjórn ADHD samtakana. Ég hafði hugsjónir og langaði til að sjá hóp foreldra barna hittast reglulega til að deila reynslu sinni. Ég hefði örugglega e-h þeim að gefa og þeir mér. Svo varð úr að ég og Erla sem er félagsráðgjafi í dag byrjuðum með grúbbu. Það gaf okkur mikið að vera með foreldrum barna með ADHD. Miklir erfiðleikar á mörgum stöðum, það fékk maður að sjá.

Ég virkilega fékk að vaxa í samtökunum og er Ingibjörgu Karlsdóttur þakklát fyrir stuðninginn hvað ég fékk að prufa mig áfram og sýna hvað í mér býr. Ég var oft að koma sjálfri mér á óvart. Ég byrjaði að taka viðtöl við fólk með ADHD fyrir fréttablað ADHD samtakana og þótti mér það gaman. Ég hafði á yngri árum haft gaman að skrifum og var því ekkert óeðlilegt við það að áhugi minn á skrifum og áhugi minn á fólki fór þar saman.

Seinna stofnaði ég sjálfshjálparhóp fyrir fullorðna með ADHD og hélt utanum hann í rúmt ár.

Í sjálfboðaliðastarfi mínu fyrir samtökin heyrði ég fyrst um ADHD coaching. Það átti að vera fyrirbæri sem að hjálpaði fólki með ADHD að takast á við lífið. Ég varð spennt og kynnti mér málin erlendis og féll fyrir fyrirbærinu. Ákvað að slá til að hefja nám í því.

Stuttu eftir að ég byrjaði í náminu ákvað ég að fara í greiningu. Þrátt fyrir bata minn í 12 sporunum þá var alltaf e-h sem að var ekki að virka í mínu lífi eins og ég hef áður tekið fram. 

Ég greindist með athyglisbest. Vá loksins var púslið búið að á heildarmynd. Og ég áttaði mig á að ég var ekki gölluð. Ég var þarna farin að vinna hjá OR aftur eftir fæðingarorðlofið og hafði tekið við verkefnum sem að mér gekk ílla í.  Samanburðartöflur, töluskráningar og þessháttar. Sjálfsmynd mín var á niðurleið, mér fannst ég vera gölluð og bar mig saman við aðra þarna inni sem að gátu þetta. Því ekki ég? 

Ég ætla að halda áfram á morgunn. Takk fyrir lesninguna

kv Sigríður 

 

Hildur Jónsdóttir

Reynslusaga Hildar M. Jónsdóttur (frkv.stj. Heilsubankans).

Ég var í viðtali í útvarpinu um daginn og fór þá inn á sögu mína hvað varðar heilsu eða öllu heldur heilsuleysi mitt lengi framan af ævi minni. Og það kom mér ánægjulega á óvart þau miklu viðbrögð sem ég fékk frá almenningi. Það eru svo gríðarlega margir sem geta fundið samsvörun við sig út frá minni reynslu og vil ég því deila henni með ykkur hér á síðum Heilsubankans ef einhverjum skildi gagnast að heyra um mína leið til bata.

 

Ævi mín fram að 25 ára aldri einkenndist af tíðum heimsóknum til lækna og af ómældum rannsóknum og blóðprufum. Strax frá fæðingu var ég mikið kveisubarn og stóðu gusurnar upp úr mér út á gólf samkvæmt lýsingum móður minnar, slíkir voru magakramparnir. Þegar ég lít til baka tel ég að ég hafi ekki þolað kúamjólkina sem mér var gefin strax frá upphafi. Móður minni gekk illa með mjólkurframleiðsluna. Mjög fljótlega fór ég einnig að fá stöðugar sýkingar og fékk ég mjög gjarnan eyrnabólgur ásamt öðrum pestum. Ég var endalaust á pensilíni og fékk ég bletti á barnatennurnar af þeim sökum. Í þá daga var mun meiri sykur í pensilíni en nú er.

Ég var aðeins sjö ára þegar móðir mín fór með mig til læknis vegna mikilla verkja í herðum og kom í ljós mikil vöðvabólga í sjö ára barninu. Ég var nýbúin að læra að prjóna og var mömmu ráðlagt að láta mig hætta þeirri iðju.

Um níu ára aldur var ég komin undir læknishendur vegna mikilla verkja í hnjám. Fyrst var talið að annar fóturinn á mér væri styttri en hinn, en þegar búið var að bæta undir skóna mína hækkun fyrir annan fótinn þá fyrst fór ég að haltra um. Þar sem fæturnir voru jafnlangir var ákveðið að senda mig til gigtarlæknis. Þá tók við langur tími sem einkenndist af sífelldum röntgenmyndatökum, blóðrannsóknum og öðru slíku. Þetta stóð yfir með hléum í um 4 ár og á endanum var ég meðal annars tekin út úr leikfimi vegna verkja. Aldrei fannst neitt að mér fyrr en að á unglingsaldrinum fékk ég loks þá sjúkdómsgreiningu að ég væri með rest af barnaliðagigt og einhverja mjög sjaldgæfa gigt sem eingöngu leggðist á konur og væri hún ólæknandi og yrði ég því bara að læra að lifa með henni.

Um ellefu ára aldurinn var farið með mig til læknis vegna slæmra magaverkja og kom í ljós að ég var farin að fá svona slæma ristilkrampa. Ég átti það til að vakna á nóttunni grátandi af verkjum. Þarna fóru í gang tilraunir með matarkúra en allt kom fyrir ekki. Fyrst var ég látin borða uppbleyttar sveskjur á morgnana. Þegar það virkaði ekki var ég látin borða súrmjólk með hörfræjum og loks var mjólkin tekin af mér, en eingöngu nýmjólkin, í staðin átti ég að drekka undanrennu. Fyrir barn með óþol fyrir mjólkursykri þá leysti þetta að sjálfsögðu ekki vandann.

Á unglingsaldrinum kom í ljós að ég var með allt of lágan blóðþrýsting og var ég sett á lyf við því sem ég tók í einhver ár.

18 ára fór ég að vinna sem þjónn með skólanum. Við það fór ég að fá festumein í bakið og slæma höfuðverki vegna vöðvabólgu. Þá var ég sett á sterkar, vöðvaslakandi töflur sem ég bruddi meira og minna yfir langt tímabil.

Eftir stúdentspróf tók ég mér frí frá námi í tvö ár þar sem ég var orðin ófrísk af eldra barninu mínu. Strax á fjórða mánuði meðgöngunnar fór ég að fá slæman bjúg og var mér ráðlagt að draga úr vinnu og á áttunda mánuði þurfti ég að hætta að vinna og sitja helst með lappirnar upp í loft. Fyrir mjög virka manneskju eins og mig var þetta eins og versta pína. En þegar dóttir mín kom í heiminn beið líka fullur fataskápur eftir henni af heimaprjónuðum fötum í öllum stærðum og gerðum. Eftir fæðingarorlofið fór ég að vinna á dagheimili til að geta varið tímanum nálægt dóttur minni og fór þá bakið á mér alveg í lás. Þarna byrjaði þrautaganga mín á milli sjúkraþjálfara og sjúkranuddara sem rétt náðu að halda mér gangandi.

Þegar dóttir mín var orðin eins árs var ég skorin upp vegna blöðrumyndana utan á skjaldkirtli þar sem erfitt var orðið fyrir mig að anda þegar ég lá útaf. Áður en ég var skorin var ég búin að vera á hormónalyfjum á annað ár til að reyna að halda þessu í skefjum. Þegar að ég var skorin kom í ljós að æxli var farið að myndast utan í kirtlinum.

Tuttugu og fimm ára gömul, þegar ég var búin að eiga mitt annað barn, var heilsan orðin svo léleg að ég var orðin eins og farlama gamalmenni. Ég var með stöðuga verki í hnjám, úlnliðum og axlarliðum, þannig að ég vaknaði upp á nóttunni vegna verkja. Ég var með stöðuga hægðartregðu og liðu oft fleiri, fleiri dagar án þess að ég færi á klósettið. Þar af leiðandi var ég með stöðug ónot, uppblásin og inn á milli með mikla krampa. Ég fékk mjög mikla höfuðverki og eitt sinn var ég svo slæm að ég var flutt niður á bráðamóttöku þar sem ég réð ekki lengur við kvalirnar. Ég átti það til að fá mjög mikil hjartsláttarköst þannig að oft stóð mér ekki á sama. Og það sem var verst af öllu var algjört kraftleysi. Ég þurfti að beita mig hörðu til að koma mér í einföldustu verk, eins og matseld og uppvask. Ég var orðin undirlögð af verkjum, orkuleysi, þreytu og vanlíðan.

Þarna fór ég að velta fyrir mér að það hlyti eitthvað að geta skýrt þetta ástand mitt. Það gæti ekki verið eðlilegt að svona ung kona væri orðin algjör sjúklingur. Ég fór að tengja að þetta hlyti að hafa eitthvað að gera með mataræði. Ég fór að spyrjast fyrir og var bent á Helga Valdimarsson sem var nýfarinn að tala um fæðuóþol og Candida sveppasýkingar.

Þegar ég fór til Helga breyttist líf mitt algjörlega og ég fór að kynnast því hvernig væri að lifa án verkja og með fulla orku. Það fyrsta sem ég gerði var að hætta að borða allan sykur, allt hvítt mjöl og ger. Seinna fann ég út að ég þoldi ekki mjólkurvörur og kjöt fór einnig illa í mig, þannig að það var látið fjúka.

Á örfáum mánuðum losnaði ég við allt það sem hafði hrjáð mig og fór ég að lifa sem fullfrísk manneskja. Á næstu tíu árum eftir þetta leitaði ég ekki læknis og þurfti ekki á heilbrigðisþjónustunni að halda, þar til að ég lenti í slæmu bílslysi. Slysið leiddi mig inn í annan hring um heilbrigðiskerfið þar sem ég ráfaði um óáttuð og ráðvillt þar til ég tók málin í mínar hendur. En sú saga fær að bíða þar til síðar.

Að lokum vil ég telja upp fyrir ykkur þau einkenni sem ég losnaði við eftir að ég breytti mínu mataræði til hins betra.

Flasa í hári

Þurrkablettir í andliti, aðallega fyrir ofan augabrúnir, kringum nasavængi og í kringum munnvik

Slæm húð í andliti, gjörn á að fá bólur og mikla fílapensla

Litlar rauðar bólur á bringunni

Andremma

Þurrkur í augum

Hraður og oft óreglulegur hjartsláttur

Sárir stingir í brjóstholi í kringum hjarta

Grunn öndun, fannst oft ég þurfa að grípa andann á lofti - saup hveljur

Liðverkir í hnjám, úlnliðum og öxlum

Vöðvabólga

Bakverkir og festumein í baki

Höfuðverkir

Brjóstsviði

Ristilkrampi og uppþembdur magi

Hægðatregða

Sveppasýkingar í leggöngum

Síþreyta

Miklir tíðarverkir

Bjúgsöfnun, sérstaklega fyrir blæðingar

Þroti í andliti

Birt með góðfúslegu leyfi Hildar en hún er framkvæmdarstjóri heilsubankinn.is en greinin er birt undir reynslusögur

Veiking ónæmiskerfisins vegna ofnotkunar sýklalyfja

Þessi grein er skrifuð af framkvæmdastjóra heilsubankans.is en hún hefur breytt mataræði sínu og barna sinna til að ná bata. Hér segir hún frá veikindum barna sinna: Veiking ónæmiskerfisins vegna ofnotkunar sýklalyfja

Í framhaldi af skrifum um vaxandi notkun sýklalyfja langar mig að deila með ykkur reynslu minni af þessum málum.

Ég á tvö börn sem í dag eru á 16. og 19. aldursári. Þegar þau voru lítil hafði ég litla þekkingu á tengslum lífsstíls og heilsu og í ofanálag má segja að ég hafi verið ung móðir og var því ekki með tögg í mér til að standa á móti læknum, þeir áttu jú að vita betur.

Dóttir mín, sem er eldri, var mikið kveisubarn fyrstu þrjá mánuði lífs síns og þá tóku eyrnabólgurnar við. Hún fékk endurtekið sýklalyf og hún var búin að fá sín fyrstu rör fyrir eins árs afmælið sitt. Þar sem ekkert lát varð á sýkingunum, fékk hún stöðugt breiðvirkari lyf og áður en hún varð þriggja ára var hún búin að fara í níu svæfingar vegna hljóðhimnuröra og þegar hún var sex ára hafði hún tvívegis fengið alvarlegar lungnabólgur.

Ekki tók betra við hjá syni mínum. Hann var mjög lasinn og óvær fyrstu mánuðina og var ekki gamall þegar hann fór á sinn fyrsta sýklalyfjakúr. Hann fékk einnig astma og var á pústi daglega. Þegar hann var um eins árs gamall var varla stopp á veikindum hjá honum og var hann þá settur á sex mánaða fyrirbyggjandi sýklalyfjakúr - það þýðir, hann fékk lágmarksskammt af sýklalyfjum, stöðugt í sex mánuði.

Þegar drengurinn var að verða þriggja ára og búinn að vera sárlasinn meira og minna sína stuttu ævi ákvað ég að taka hann af öllum lyfjum og láta hann sjálfan komast í gegnum næstu veikindi. Þegar þarna var komið var hann í umsjá astmasérfræðings, barnasérfræðings og háls-, nef- og eyrnasérfræðings.

Hann hafði gengið í gegnum tvær lungnabólgur, endurteknar röraísetningar, fékk tvenns konar púst á hverjum degi og til stóð að auka það og hann var búinn að vera meira og minna á sýklalyfjakúrum frá fæðingu.

Að sama skapi hafði hann lítið sem ekkert fengið að vera úti sín fyrstu ár þar sem hann var alltaf annað hvort að ná sér af einhverri pest, ný var farin að kræla á sér eða hann var svo slæmur af astmanum að hann hóstaði út í eitt ef hann fékk að vera úti.

Þegar ég tók ákvörðunina um að hreinsa öll lyf af honum þá lagði ég þá ákvörðun mína fyrir barnasérfræðinginn og lagði hann hart að mér að fara ekki þessa leið. Hann sagði mér að ég yrði að gera mér grein fyrir að barnið mitt væri mikill sjúklingur og ætti ég á hættu að hann myndi fá alvarlega lungnabólgu sem gæti reynst honum varasöm. Og jafnframt tjáði hann mér að hann gæti ekki stutt mig í þessu.

Þetta var að hausti og fóru nú í hönd þrír erfiðir mánuðir, bæði fyrir mig og son minn. Hann fékk ítrekaðar slæmar sýkingar en ég var ákveðin í að hjálpa honum við að komast í gegnum þetta sjálfum.

Á þessum þremur mánuðum varð hann þrisvar sinnum mjög illa veikur. Hann fékk slæma eyrnabólgu, kvefpest, barkarbólgu og fleira. Við dvöldum margar nætur inni á baðherbergi þar sem ég lét heita vatnið renna á fullum krafti og þar sátum við saman í gufunni. Ég útbjó olíu með hvítlauk sem ég bar í hlustina og á bak við eyrun. Og notaði bara öll þau húsráð sem ég kunni.

Nokkrum mánuðum áður en þetta var hafði ég tekið mataræðið á heimilinu í gegn. Ég tók út allan hvítan sykur, allt hvítt hveiti og allt ger. Sonur minn hafði aldrei verið hrifinn af mjólkurvörum, þannig að hann fékk mjög lítið af þeim þótt ég hafi ekki hætt að versla þær inn á þessum tíma.

Eftir þessa þrjá erfiðu mánuði breyttist drengurinn algjörlega. Hann veiktist ekki nema af einstaka magapest sem gekk um, hann hljóp um eins og hann væri þindarlaus og breyttist í alheilbrigðan og hraustan strák eins og best getur.

Tveimur árum seinna fór ég aftur til barnasérfræðingsins þar sem sonur minn hafði smitast af kíghósta. Vegna veikinda sinna sem barn hafði hann aldrei fengið neinar bólusetningar og var því ekki með varnir við kíghóstanum. Læknirinn undraðist hversu langur tíma hafði liðið síðan við höfðum sést og tjáði ég honum sögu okkar. Hans viðkvæði var að jú, hann hefði oft séð þetta gerast, börn kæmust mjög oft út úr svona veikindum um þriggja ára aldur. Þannig gerði hann að engu það sem við höfðum sjálf gert til að koma barninu út úr þessum vítahring.

Í dag eins og áður segir, er þessi drengur á 16. ári, æfir fótbolta mörgum sinnum í viku, stundar snjóbretti af miklum móð og er einatt hæðstur í sínum bekk í íþróttum. Hann hefur aldrei eftir þetta farið á sýklalyfjakúr né fengið önnur lyf.

Hildur M. Jónsdóttir

Birt með góðfúslegu leyfi Hildar en hún er framkvæmdarstjóri heilsubankinn.is en greinin er birt undir reynslusögur

Hef ekki tíma til að blogga í kvöld

Ég er að undirbúa fyrirlestur sem ég verð með á morgunn á Akureyri. Ætla því að taka mér pásu. Ég ætla í staðinn að birta reynslusögu konu sem að glímdi við heilsubrest en tókst á við hann með mataræðinu.  sjá næstu færslu.

kv Sigríður 

Kafli 4 - saga stjórnleysingja - velgengni

Ég reyndar gleymdi að segja frá því að þegar ég var nítján ára lærði ég förðunarfræði. Ástæðan var sú að vinkona mín sem var að vinna með mér á þessum tíma talaði um þennan skóla hjá Línu Rut – ég mér fannst það sniðug hugmynd. Hafði aldrei leitt hugann að því áður að ég væri að fara að læra förðun. Þetta er ein af mínum hvatvísisákvörðunum í gegnum tíðina. Hugsaði ekki hlutina til enda. Þetta gekk reyndar ágætlega hjá mér og hef ég tekið í pensilinn af og til síðan þá. 

Ég upplifði miklar þráhyggjur á þessum tíma. Átti erfitt með að sleppa tökunum á ótta mínum. Þó fór líf mitt uppá við. Ég fór að safna mér fyrir íbúð og borga niður skuldir. Það tók á hjá mér að fara að leggja fyrir íbúð, ég var svo föst í því að eiga peninga og eyða. Þarna var e-h nýtt að gerast.  Ég lærði á þessum tíma að maður þarf oft að láta af sínu egói og sínum leiðum til að öðlast. Ég lærði aðmýkt. Hrokinn minnkaði. Að lokum á ótrúlega skömmum tíma náði ég að safna mér inn útborgun fyrir íbúið. Mér finnst þetta svo spennandi að góðir hlutir hafa sinn tíma og gerast á þeim tíma sem að almættið ætlar. Íbúðin mín sem ég eignaðist var lítil, 3 herbergja íbúð og var hún yndisleg.   

Síðasta starf sem ég hafði sinnt var vinna í leikskóla. Mig langaði ekki þangað aftur og ákvað ég því að setja markið hærra en ég hafði gert áður. 70.000 krónur í mánaðarlaun voru ekki mikill peningur og vildi ég gera betur. Ákvað ég að setja takmarkið á hærri laun næst og varð úr að ég fór að vinna á snyrtistofu og fékk þar 85.000 krónur í mánaðarlaun. Mér fannst það góð tilfinning að vera kominn með hærri laun en áður. Starf mitt þar entist stutt svo ég fór yfir í afgreiðslustarf í kaffihúsi. Það upplifði ég undarlega hluti með sjálfa mig. Mér leið mjög vel ef að einn, tveir eða þrír voru inn á kaffihúsinu að þiggja þjónustu mína. Ég hafði allt undir kontrol. Þegar fleiri fóru að bætast í salinn þá var ég farinn að missa tökin. Ég átti alveg eins von á að ég færi aftur á sama borð til að taka niður pöntun hjá viðkomandi, náði ekki að tengja andlit og svo frv. Mér fannst ég oft verða mér til skammar, og var oft hrædd um að fólk sæji í gegnum mig. Þetta var mjög óþægileg tilfinning og fannst mér þetta með eindæmum heimskulegt. Annað dæmi var að þegar ég var beðin um að taka þúsund krónur fram yfir t.d þá gleymdi ég því. Ég var svo rútíuföst og átti erfitt með að beygja út af rammanum.  

Ég vann þarna uppundir ár. Var þá kominn í samband með honum Halla en við erum gift í dag. Breytingar voru gerðar á vöktunum okkar og launin hefðu lækkað , ég var hvort sem er orðin þreytt á þessu starfi svo ég ákvað að hætta hjá þeim. Ég byrjaði að reykja á þessum tíma aftur og er þegar að nikotíni  kemur forfallinn. 

 Í staðin fór ég að vinna hjá Orkuveitu Reykjavíkur. Ég var ráðin inn á innkaupadeild, fór yfir reikninga, var að skrá vörur inn á lager, pantaði vörur frá birgjum, þjónustaði vinnuflokkana þegar vandamál komu upp varðandi vöruvöntun. Ég fékk það hlutverk að vera umsjónarmaður úrbóta fyrir innkaupadeild og þótti mér það mjög skemmtilegt. Ég hélt utanum þjónustubeiðnar fyrir deildina, sá um að uppfæra verklagsreglur og jafnvel að búa þær til. Ég hafði mikinn metnað á þessu sviðið og var með vakandi augu yfir því sem þurfti að gera. Ég held að gleymni mín hafi átt þar í hlut því að ég verð að hafa allt á riti til að geta vitað hvað á að gera. Eitt fannst mér þægilegt. Það var að í starfi mínu þurfti ég að sinna mörgum tölvupóstsamskiptum og þjónustubeiðnum. Það var á mínu valdi að bregðast við þeim – einni mínotu eftir að þær bárstu eða klukkutíma. Þetta tók mikið álag af mér. Ég tók þó upp það verklag hjá mér að vera alltaf með blokk mér mér þegar ég þurfti að tala við samstarfsfélaga mína því að ég hefði verið mjög líkleg til að gleyma því sem viðkomandi sagði. Því byrjaði ég að skrifa niður punkta. Þannig náði ég að vera virkari.  Þó var eitt svolítið óþægilegt og fannst mér það heldur fáranlegt að ég átti það til að ná ekki upplýsingunum hjá viðkomandi og þorði ég ekki af ótta við álit annara að spyrja aftur hvað hann hafi verið að meina.  

Ég lærði þó síðar að tælka það.  Á þessum tíma byrjaði ég í matarprógrammi þar sem að ég átti að vigta og mæla matinn minn. Ég var þá kominn í yfirvigt og ég held að ég hafi verið orðin 79 á þeim tíma. Í nýja matarprógramminu náði ég mér alveg niður í kjörþyngd og hélt mér þar í tvö ár. Ég þurfti að taka úr sykur og hveiti og gekk það mjög vel. Þegar ég var kominn 4 mánuði á leið með dóttur mína þá féll ég í freisni. Ég var hætt að mæta á fundi og var voða mikið að gera þetta í eignin mætti. Ég hefði haft gott af því að fara í gegnum 12 sporin á þessum tíma aftur til að koma mér aftur í prógrammið. Ég gerði þetta á hnefanum. Ég fitnaði og fitnaði. Eftir að ég átti dóttur mína sem er fjögurra ára í dag þá þurfti ég að taka til minna mála og fór að vitga og mæla aftur. Náði mér nokkuð vel niður.  Svo fór ég uppá við aftur á miklum hraða.  

Áframhald á morgunn

Kafli 3 - saga stjórnleysingja - Tilgangur

2 sporið þótti mér mjög erfitt því að ég hafði allskonar hugmyndir um Guð úr kirkjuni og hafði ég tekið við þeim í eigin mætti. Ég átti að taka við Guði eins og ég gat tekið við honum á þeim tíma.

Í þriðja sporinu ákveðum við að lúta handleiðslu Guðs samkvæmt skilningi okkar á honum. Við biðjum um að við megum losna úr sjálfsfjötrunum til þess að við getum orðið meðbræðrum okkar að gagni.

 Ég þráði að geta tekist á við og reist upp líf mitt til að geta orðið öðrum til góðs. Þarna kom köllun mín. Sú sem hjálpaði mér hvað mest á þessum tíma kom að orði að hún hefði sjaldan séð manneskju taka svona fljótt á málum og verða fullorðin svona fljótt. Ég vildi ekki sulla í brestum mínum það hafði ekkert uppá sig því þá gat ég ekki orðið neinum að liði.

Ég held áfram að blogga á morgunn.

Kafli 2 - Saga stjórnleysinga - uppgjöf

Ég man eftir mér þegar ég byrjaði 16 ára að vinna í eldhúsinu á Pissa Hut. Ég var svo kvíðinn yfir því að klikka á því að geta ekki búið pissurnar til rétt því að ég þurfti að lesa á töflu sem að pöntunarblöðin voru gerð úr og man ég að fyrir fyrsta vinnudaginn minn fékk ég að taka með mér pöntunarblað heim til að skoða það. E-h veginn náði ég að klóra mig í gegnum það.  

Ég náði að selja sólbaðsstofu eiganda þá hugmynd að ráða mig í starf hjá henni því að ég væri rosa klár. Skipulögð og dugnaðarforkur sem var svo sem rétt en ég var ekki sanngjörn við sjálfa mig. Þegar sólbaðsstofueigandinn bað mig um að vinna ein fyrstu vaktina minnir mig þá maldaði ég fyrst í móinn en lét svo undan því hún mynnti mig á að ég hefði sagt henni að ég væri fljót að læra. Þarna var ég búinn að oflofa mér. Aftur kom upp erfiðleikar við að fara eftir tímatöflu, stjórna því hver færi inn hvenær og hver væri næstur og hvað þá að þurfa að þrifa bekkina á milli. Ég hreinlega vildi ekki viðurkenna að þetta væri mér erfitt og ég fór í mikla skömm. Ég man eftir fyrstu vaktina þá var ég að ganga frá og ég heyrið lagið I am only Human spilað. Ég huggaði mig við það lag.

19 ára gömul gekk ég með dóttur mína sem er 14 ára í dag. Stefnulaust líf mitt og tilgangstlaust hafði komist að þessum tímapunkti. Ég fór á samkomur í Veginum og tók við Guði. Hann fylgdi mér en ég var takmarkað að geta fylgt honum. Ég hafði fitnað rosalega um meðgönguna og þurfti að ná af mér töluvert af kílóum. Þá fór ég á fyrsta 12 sporafundinn fyrir ofætur. ‘Eg fór einnig á námskeiði hjá Sollu í grænum kosti þar sem að hún hafði í útvarpi veri að tala um mataræði fyrir fólk með sveppaóþol. Einkennin sem hún lýsti áttu við mig. Ég lærði spennandi matargerð og góða en var ekki heilshugar í því né prógramminu sem var í 12 sporasamtökunum.  

Ég treysti á fólk en ekki sjálfa mig og fann að ég var ekki þess megnug að standa undir mér eða ábyrgð yfir höfuð. Ég var hvött til  að sækja um verkamannabústað fyrir mig og dóttir mína. Ég hafði mig aldrei út í það – jú nema að ná í umsóknarblöðin. Þetta hefur verið munstrið mitt í gegnum tíðina. Klára ekki. Ég átti í erfiðleikum með verkefni sem að skiptust í fleiri þætti en bara einn. Ég hafði ekki úthald í þá. 

Þegar ég var 24 ára ( fyrir 10 árum síðan ) stóð líf mitt á tímamótum  en var ég að ganga í gegnum mikla sálarangist á þeim tíma, ófrísk að mínu 2 barni í sambandi sem gekk ekki upp. Ég náði mér á strik upp úr angistini með góðra manna hjálp en mikilvægasti hlekkurinn var Guð.  Ég komst í snertingu við hann og fékk að upplifa að hann er lifandi Guð og læknandi. En það dugði stutt því miður. Ég fann að ég hafði ranghugmyndir um Guð og var skíthrædd við hann. Ég gat ílla tekið við því sem Guð vildi tala til mín hvað þá tileinkað mér það svo mikið.  

Ég fór til sálfræðings á þessum tíma. Hún var fljót að spotta út hjá mér hvað ég var háð áliti annara og hvað ég var háð móður minni. Ég hafði veikan sjálfsstæðan vilja og þegar sálfræðingurinn kom inn á þessa hluti varð ég hrædd og hörfaði. Það gat ekkert komið á milli mín og mömmu.   

Mamma reyndar fékk nóg af mér þar sem ég bjó hjá henni. Hún hafði gengist í ábyrgð fyrir mig og barnsföður minn og vorum við að renna á rassinn með skuldina. Hann var í draumóravinnu sem að skilaði engum tekjum. Sá ég þarna að okkar leiðir yrðu að skilja því að ég átti ansi langt í land með sjáfa mig og gat ég ekki burðast með hann í mínu lífi. Ég hafði nóg með sjáfa mig. 

Ég reyndi að hanga inni á samkomum en ég náði ekki Guði í sátt. Það var fjarlægð á milli mín og hans. Mér var bennt á það af  góðum vinum að ég þyrfti að taka Guð í sátt og vinna 12 sporin svo ég gæti nálgast hann. Ég ákvað að taka viðkomandi trúarlegan og hóf 12 sporagöngu mína.

Ég verð tilbúin með framhaldið á morgunn. kv Sigríður

Kafli 1 - saga stjórleysingja

Ég vil þakka ykkur kæru lesendur fyrir áhuga ykkar á þessu málefni en tel ég að mataræði hafi gríðalegt vægi varðandi ADHD. Margt þarf að svortera og skoða og ýmislegt hægt að gera til að vinna með ADHD.

Ég mun draga upp barnæsku mína, þróun munstur míns sem ofætu og ADHD einstaklings. Ég er sjálf með ADD sem þýðir athyglsibrestur. Sonur minn einnig en hann er með ADHD og eiginmaður minn er með athyglisbrest en þegar hann var lítill var hann með ADHD ( ofvirknihlutann líka).  

Ég fékk oft í eyrun sem ungabarn og var svo komið að ég fékk beinátu í eyrað sem að át upp svo til hamar, steðji og ístað. Hef ég því litla heyrn á öðru eyra. Á unga aldri voru nefkirtlarnir teknir úr mér. 

Ég ólst upp í Akraselinu til 9 ára aldurs minnir mig. Ég lít einhvernveginn á Akraselið sem æskuslóðir mínar því að þar var öryggið mitt. Í Akraselinu var ég farinn að leika þann leik að fela mat sem ég var að borða, og stela sælgæti úr nammiskápnum hjá foreldrum mínu. Ég lék hlutverk týnda barnsins og var farinn að draga mig í hlé í samskiptum. Heimili mitt einkenndist af keyrslu og tilfinningadoða. Ég man ennþá eftir því að á þessum tíma var ég með einbeitningarskort. Ég náði ekki því sem fólk var að segja, og fannst ég oft vera að koma ofanaf fjöllum. 

 Í grunnskóla man ég eftir að ég átti í erfiðleikum með að ná því sem kennarinn var að segja. Ég þorði ekki að rétta upp hendina af ótta við að vera talin heimsk eða vitlaus en ég hafði fengið að finna það áður.  

Svo skildu foreldrar mínir sem ég hafði trúðað að myndi aldrei gerast. Munstrið var ekki að ganga upp og varð því að stokka upp. Þetta var mjög erfitt tímabil í lífi mínu. Ég var svo lokuð og ég taldi mér í trú um að enginn vissi hvernig mér liði eða skynjaði hvað var í gangi. Því var öðru nær. Ég bjó hjá mömmu minni á þessum tíma og var reið út í tvíburasystur mína fyrir að hafa ekki komið til okkar mömmu því mér fannst hún vera að hafna mér. Hún sagði mér seinna að hún upplifði það sama.  

Það var tvennt sem stjórnaði lífi mínu á þessum tíma: strákar og matur.Ég var tilbúinn til að gera allt til að fá athygli stráka. Ég borðaði í laumi heima en enn sem komið er hélt ég kjörþyngd. Ég gat borðað upp í 10 brauðsneiðar með þykkri smjörklessu ásamt kaffi með þykkri sykurleðju en þetta var stöffið mitt. Mig hlakkaði til að koma heim til að borða. Ég sat á kvöldin og hámaði í mig mat og horfði á sjónarpið.  

Ég var þó svo heppinn að hafa fengið að kynnast Al-ateen á þessum tíma en þar leið mér oft vel. Þó höfðum við fyrir framan okkur 12 sporin – en þau voru fyrir mér hundleiðinlegt kerlingafyrirbæri sem að notaðist aðeins af einstökum aðilum – en ég hafði ekki gert neitt af mér að mér fannst og því ekki þörf á því. 

Ég man eftir mér 14 ára að vinna í Hagkaup í Skeyfunni. Ég byrjaði þar sem pokadýr og gerðist síðan virðuleg kassadama ( að mér fannst ). Ég fékk viðvörun frá yfirmanni mínum vegna þess að ég átti það til að koma of seint. Ég man eftir því að ég átti mjög erfitt með að vakna á morgnana og hef alltaf átt erfitt með það. Í starfi mínu fann ég fyrir fljótfærnisvillum/ óþolinmæði sem að hafa einkennt mér síðan ég man eftir mér úr grunnskóla.  

Þegar ég fór yfir í frammhaldsskóla fékk ég að taka stöðupróf í vélritun því ég hafði staðið mig vel í grunnskóla í vélritun. Mér fannst það mjög merkilegt að ÉG fengi að taka stöðupróf. Ég var næstum búinn að klúðra því vegna sambands sem ég var í á þeim tíma þar sem þráði mest af öllu að vera elskuð. Ég hafði engar væntingar fyrir sjálfa mig.

Ég byrjaði í fyrsta alvöru sambandinu mínu 16 ára. Hann hentaði vel fyrir mig þar sem hann var mjög hrifinn af mér og hafði hann háleita drauma um framtíð sína. Það hentaði mér vel því að ekki hafði ég neinar væntingar  í mig varið inns inni sem persónu. Ég fann meira og meira tómleika innan í mér og tilgangsleysi. Ég sá fólk í kringum mig sem hafði von um framtíðina, sýndi sjálfum sér virðingu og settu mörk fyrir sjálfa sig. Ég bara gat ekki séð mig í þessum sporum. Ég taldi mig þunglinda en greindist reindar ekki sem slík en ég var voðalega vonlaus.  Ég sætti mig við að verða kona án titils. Ég var ekki megnug þess að framkvæma – oft voru verkefni mér erfið og ég komst í þrot.

Kafli 2 er væntanlegur í kvöld - er að skrifa meira.... fyrir þá sem vilja fylgjast með.

kv Sirry

 

Mataræðið mitt, mín lausn

Ég hef verið að vinna með mataræðið mitt í tengslum við ADD og get ég ekki með orðum lýst hvað þetta hefur breytt lífi mínu. Ég ætla að gefa mér tíma á morgunn eða um helgina að blogga um það.

Mikið að gerast í kynningarmálum hjá mér:

Á morgunn verð ég með fyrirlestur um ADHD coaching fyrir Reykjalund 

Efling er að fara að birta grein eftir mig um ADHD coaching

Ég verð með kynningu um ADHD coaching á Akureyri fimmtudaginn 1 nóv. kl 5-7  

Kennsla um ADHD fyrir Íslensku Kristkirkjuna

 

Tourette- bati án lyfja

Heiða er móðir 10 ára drengs með Tourette og hér segir hún sína sögu - bati án lyfja:

Sonur minn, sem varð 10 ára í nóvember 2006, greindist með Tourette í janúarbyrjun sama árs. Þá var liðið um hálft ár frá því við foreldrar hans höfðum orðið vör við hljóð í hálsi s.s. ýlfur og ræskingar á eftir, ásamt miklum kækjum sem voru blikk í augum (frá unga aldri), reka út úr sér tunguna og að horfa aftur fyrir sig í sífellu. Hann hefur ætíð átt auðvelt með nám en þennan vetur fór að síga á ógæfuhliðina og athyglin hans að bresta svo hann dróst aftur úr öðrum nemendum í bekknum. Hann hefur alla tíð verið mjög félagsfælinn og kvíðinn og um leið og kækirnir komu í ljós jókst kvíðinn og honum fór að líða verr félagslega í skólanum.

Eftir að hafa fengið greiningu hjá taugalækni í janúar sem tjáði okkur að Tourette væri ólæknandi og að það eina sem hægt væri að gera væri að gefa lyf ef sjúkdómurinn færi að hafa mikil áhrif á daglegt líf, vonuðum við að okkar sonur væri einn þeirra heppnu, sem þessi taugaröskun fer mildum höndum um. Fyrir utan það að benda okkur á lyf, vorum við upplýst um það að líklegast ykju álag og þreyta á einkennin. Að öðru leiti vorum við bara uppá náð og miskunn dyntóttra máttarafla að því er virtist. Rúmum mánuði eftir greiningu, eða í lok febrúar, höfðu einkennin versnað svo mikið að við sáum fram á að mjög líklega yrði þörf á lyfjagjöf fyrir sumarbyrjun ef fram héldi sem horfði. Þá var drengurinn kominn með höfðuhnykki ásamt því sem kjálkinn kýldist fram og sú hreyfing olli honum sársauka. Einnig voru einkennin komin í axlir og mjaðmir og hann gat ekki lengur gengið með okkur niður í bæ sem er um 15 mínútna labb, sökum sársauka sem fylgdi þessum krömpum í mjöðmum. Þarna var svo komið að sjúkdómurinn væri farinn að hafa veruleg áhrif á daglegt líf og því þurfti að  bregðast við.

Lyf eða...?Áður en við færum leið lyfjagjafar vildum við reyna náttúrulegri leið, -  því hverju myndum við tapa? Við höfum ávallt verið á þeirri línu svo hún var okkur eðlilegri en leið lyfjanna. Það er skemmst frá því að segja að á einum mánuði hurfu nær öll einkenni.

Nú er liðið 1,5 ár frá því náttúrulækningaleiðin var farin og enn eru einkennin mjög lítil.
Það er ekkert sem bendir til þess að drengurinn hafi Tourette. Hljóðin hurfu alveg og einn og einn dag mátti greina kipp í öxl eða blikk í augum.  Kennari drengsins hélt hann væri kominn á lyf þar sem hann sá nær engin einkenni lengur um vorið. Þegar skóla lauk í júní komst mikil óregla á heimilislífið. Óreglulegur svefntími, námskeið sem enduðu í pulsu- og nammiáti ásamt kókþambi. Útilegur þar sem hveitikex var gjarnan við hendina og stundum keypt pulsa og ís. Við fórum í vikuferð til Kaupmannahafnar þar sem hann fékk pizzu og pasta í nær hvert mál og ís á eftir. Nokkuð af kækjum kom aftur en þó  ekki jafn mikið og verið hafði í febrúar. Við greinum þannig mun á honum í samræmi við mataræði og annað. Við getum þannig séð mun strax að kvöldi eða daginn eftir, ef hann hefur farið í afmælisveislu og úðað í sig kökum, pulsum og gosi eða ef hann fer í ný föt sem ekki hafa verið þvegin eða ef hann hefur gónt mikið á tölvu- eða sjónvarpsskjá o.s.frv. 

Hann sjálfur veit hvað það þýðir að úða í sig óhollustu og kýs oftast að sleppa öllu sem gerir honum illt, nema þegar um afmæli vina hans er að ræða eða aðra merkisviðburði.  Við tókum okkur aftur á þegar við sáum hversu mikil áhrif þessi óregla hafði og nú rúmu ári síðar er hann ennþá nær einkennalaus. Ókunnugir myndu ekki taka eftir mun á honum og öðrum börnum. Engir kækir eru greinanlegir nema eftir syndsamlega óhollustudaga. Hann er stundum með ræskingar og síðan koma litlir kippir í andlit einstaka sinnum. Alls ekki á hverjum degi. Höfuðreygingarnar, kjálkakippirnir, ullið ásamt kippum í mjöðmum hafa ekki látið sjá sig aftur og ýlfur hefur sömuleiðis ekki heyrst síðan í febrúar/mars. Honum gengur mun betur í skólanum, bæði námslega og félagslega og er almennt hamingjusamari og í betra tilfinningalegu jafnvægi. Almennt séð er ekki hægt að sjá að hann eigi við þennan sjúkdóm að stríða og við erum gífurlega hamingjusöm yfir þessari breytingu og viljum því að sem flestir viti a.m.k. af þessari leið. Þá er hverjum og einum frjálst að velja. En eins og staðan er í dag hafa fæstir val því menn þekkja ekki til þessarar leiðar og enginn gerir þeim grein fyrir þessum möguleika. Kannski hentar þessi leið ekki í öllum tilfellum, en þá eru mönnum frjálst að því að velja sjálfir, sem við teljum ákaflega mikilvægt.

Hvað gerðum við
Upplýsingar um aðgerðir fengum við frá taugasjúkdómasamtökum í Bandaríkjunum sem sérhæfa sig í náttúrulækningum við t.d. Tourette og einhverfu með góðum árangri. Við pöntuðum bækur frá þeim og fórum jafnframt með Kolbein til hómopata sem greindi hvað það væri sem hann hefði óþol fyrir. Við fylgdum hennar leiðbeiningum og lásum okkur til í bókum og á netinu. Bókin sem við studdumst einna mest við er nú til hjá Tourettesamtökunum. Ég læt hér fylgja allt mögulegt sem við höfum í huga og við höfum lesið um að hafi slæm áhrif á tourettesjúklinga. Okkar reynsla hefur síðan staðfest margt af þessum atriðum.Ekkert sem eykur á gersvepp í þörmum og að óhreinindi safnist þar upp. Sagt er að meðal Vesturlandabúi sé með mikið af matarleifum í þörmunum, allt uppí nokkur kíló. Veldur offitu, prumpi, álagi á kerfinu, eiturefni hrannast upp og fara út í blóðið og þetta eykur næmi fyrir alls kyns aukaefnum (eiturefnum) í mat. Vítamín og steinefni sem líkaminn þarfnast komast ekki í sama mæli út í blóðrásina. Tourette-fólk sem hefur farið náttúrulækningaleiðina segja kækina aukast ef þeir neiti t.d. gers, glútens (hveiti) og sykurs. Sonur okkar fær því ekkert ger, hveiti eða sykur. Fær stundum Agave sýróp (t.d. út á grjónagrautinn sinn) og lífrænt ræktaðan brúnan sykur. Ekki púðursykur þó. Síðan bökum við speltbrauð u.þ.b. annan hvern dag án gers (notum þá vínsteinslyftiduft) og hann fær hrökkbrauð sem er sykur og hveitilaust.  Oft gerum við pizzu úr speltmjöli og notum lífrænt ræktaða tómatsósu sem er því ekki með neinum litarefnum,  rotvarnarefnum eða hvítum sykri. Ofaná fær hann skinku án msg, oftast kjúklingaskinku. Hann fær síðan afganginn í nesti og því nýtist baksturinn enn betur. Þegar ekki gefst alltaf tími í bakstur er hægt að fá mjög góð brauð í Brauðbæ í Glæsibæ (fást einnig í heilsubúðum og mörgum kjörbúðum, m.a. Melabúðinni), sem eru gerlaus og hveiti/glútenlaus. Einnig eru til í mörgum kjörbúðum hálfbakaðar frystar brauðbollur úr spelti sem hitaðar eru í ofni og gott er að grípa til.

Ekkert Aspartam.
Þetta efni hefur áhrif á verki s.s. mígreni, sykursýki (taugaverkir hjá sykursjúkum) og athyglisbrest svo fátt sé nefnt og getur aukið á kæki hjá þeim sem hafa tourette. Er mjög umdeilt þótt Umhverfisstofnun og Lýðheilsustofnun segi efnið ekki skaðlegt heilsu manna.Sonur okkar fær frekar sykrað kók en diet kók, því af tvennu illu er venjulegt kók þó skárri kostur að okkar mati. Við stillum gosdrykkju líka mjög í hóf, höfum hana aðeins til spari. Diet (Nutra Sweet) er með aspartam-sætuefni. Hægt að kaupa lífrænt gos í heilsubúðum og á heilsukaffihúsinu Hljómalind. Þar setjumst við stundum niður og fáum okkur gos (enginn hvítur sykur og aðeins lífrænt ræktuð bragðefni og engin litarefni) og súkkulaðiköku þar sem hráefnið er lífrænt ræktað og hrásykur notaður.

Ekkert MSG
(monosodiumglutamat). Oft kallað E621. Ekki þarf að gefa upp hvað er í mat skv. bandarískum lögum og því getur staðið "natural sweeteners", "modified food starch", "natural flavoring"eða "yeast extract" í staðinn sem gefur til kynna að varan innihaldi MSG. Hefur samskonar áhrif á heilann og Aspartam. Ruglar boðefni og efnaskipti segja þeir sem gagnrýna það, en margar rannsóknir benda á skaðsemi þessa rétt eins og í tilfelli Aspartam.

Eins lítið af unninni vöru og hægt er.
Hún er orkulítil. T.d. dósa- og pakkamatur eða unnar kjötvörur s.s. pylsur. Þar að auki er oft búið sprauta msg í þessar vörur s.s. í pulsur og lambalærisneyðar tilbúnar á grillið. Oft búið að setja msg í kryddlöginn. MSG er í Aromat-kryddi og Köd og Grill ásamt mörgum tegundum af Season All. Einnig í kartöfluflögum og þvílíku. Almennt séð reynum við að sneyða hjá aukaefnum í matvöru, svosem bragðefnum, litar- og rotvarnarefnum, eins og kostur er. Sumir telja að þeir sem hafi Tourette geti verið viðkvæmari fyrir fæðu og efnum í umhverfinu en aðrir, allavega getur mataróþol og ofnæmi meðal þeirra leitt til þess að allir kækir aukast.Sem mest af lífrænt ræktaðri vöru. Enda er hún orkuríkari, fyrir utan það að hún er laus við eiturefni s.s. skordýraeitur og kemískan áburð. Tourette fólk þolir illa þetta eitur og það getur komið kækjum af stað.Lífræn mjólk og lífræn AB-mjólk. Það er mikið af aukaefnum og sykri í jógúrti og öðru slíku sem getur verið slæmt. Einnig virðist hafa jákvæð áhrif að nota mozarella-ost í stað hefðbundinna steyptra osta eins og Gouda. Í steyptum ostum er notaður saltpétur sem fer illa í marga, en mozarella-osturinn er laus við hann, og því er hann tilvalinn á grilluðu samlokurnar og á pizzur. Sojamjólk kemur líka til greina, það er þó misskilningur að hún sé hollari en venjuleg mjólk enda er sojamjólkin mikið unnin vara. Oft er hún þó eini kosturinn fyrir þá sem hafa mjólkuróþol.

Hætta notkun á eiturefnum á heimilinu. S.s. Ajax og því öllu sem við strjúkum borðin og þvoum gólfin okkar með. Gufurnar fara í andrúmsloftið og koma kækjum af stað. Sama með þvottaefni fyrir fötin okkar. Þó það heiti Neutral þá virkar það eins á þá sem eru viðkvæmir fyrir öllum eiturefnum. Við kaupum aðeins náttúruleg hreinsiefni bæði fyrir uppvask, fataþvott, sjampó, tannkrem, skúringar o.s.frv. Allt telur ef fólk er viðkvæmt fyrir þessu. Enda erum við að safna í okkur þessum eiturefnum frá fæðingu og smám saman fara þau að valda sjúkdómum eftir því sem árin líða.

Síðan eru það bætiefni. Við höfum lesið okkur til um það hvað virðist gera þeim sem hafa Tourette gott og þá er oftast talað um Omega 3, 6 og 9, allt í einni blöndu og hægt er að kaupa í belgjum í heilsubúðum. Einnig Zink, B-vítamín og Magnesíum sem öll styrkja taugakerfið. Síðan leggjum við mikla áherslu á að maginn sé í lagi og gefum honum Acidophilus.

Síðan hafa langar setur fyrir framan sjónvarps- og tölvuskjái slæm áhrif á taugakerfið. Margir sem eru með Tourette eru viðkvæmir fyrir ljósi og í hefðbundnum sjónvarps- og tölvuskjáum er mikið ljósflökt. Við sjáum mun á drengnum okkar ef hann hefur fengið að vera lengi í tölvuleik eða að horfa á sjónvarp, þá vilja kækirnir aukast og hann byrjar að ræskja sig meira en áður og byrjar jafnvel að mynda önnur hljóð. Við höfum þannig dregið úr því hjá honum. Flatskjáir (plasma- og lcd-skjáir) eru þó mun betri en hinir því þar er ljósið stöðugt og flöktir ekki. Þá er þó ekki allt unnið, því í mörgum tölvuleikjum og sjónvarpsþáttum er mikið um örar birtubreytingar og hröð klipp, og í notandabæklingum tölvuleikjaframleiðenda s.s. Nintendo er varað við hættu á flogaköstum. Frægasta dæmið um þetta er líklega þegar upp komu flogatilfelli meðal japanskra barna þegar þau horfðu á teiknimyndir eins og Pokémon.

Varast rafmengun. Sumir jafnaldrar sonar okkar eru með GSM síma. Síðan eru þráðlausir símar á flestum heimilum nú orðið. Þráðlaus net fyrir tölvuna. Örbylgjuofnar, sjónvörp í hverju herbergi, tölvur o.s.frv. Þetta segjast margir hafa prófað að lágmarka og fundið mun. Við höfum t.d. látið mæla íbúðina og gert vissar ráðstafanir.

Klór í sundlaugum þola margir illa. Í sumum laugum er saltvatn í stað klórs s.s. í Seltjarnarneslaug og í Vestmannaeyjum.

Höfuðbeina- og spjaldhryggsjöfnun
Förum reglulega með hann í svoleiðis tíma. Hann slakar vel á og virðist hafa mjög gott af þeirri meðferð.

Hreyfing úti í frísku lofti
Finnum mun á því hvort hann er í kyrrsetu inni eða úti í fersku lofti að hamast. Er allur slakari og betri og ánægðari á eftir. Sefur einnig betur eftir áreynslu í frísku lofti. Við reynum að fara í hjólreiðatúra saman eða göngum upp á Esju í góðu veðri.

Hómopata eða Náttúrulækni (4 ára nám sem kallað er Naturopath/heilmeister á öðrum tungumálum) er gott að heimsækja ef fólk kýs það og láta athuga hvort viðkomandi sé með óþol fyrir einhverjum fæðutegundum s.s. mjólk eða ostahleypi svo eitthvað sé nefnt.

Ef einhver hefur áhuga á að forvitnast meira um þessar aðferðir er sjálfsagt að hafa samband við mig í [e-mail]

Ég læt fylgja með veffang samtakanna bandarísku, sem kallast Association for Comprehensive Neuro Therapy, www.latitudes.org

Heiða Björk Sturludóttir