Paris Hilton með athyglisbrest

Paris Hilton hefur verið mikið í umræðuni sl daga. Hún fékk dóm  fyrir ölfunarakstur og hefur hún hafið afplánun. Eftir þriggja daga afplánun var henni sleppt úr prísundinni vegna mikillar vanlíðunnar. Fréttablaðið skýrði síðar frá því að Paris væri með athyglisbrest og vegna þess hafi kvíði hennar magnast upp. Hún er eflaust í fyrsta skipti að horfast í augu við það að líf hennar er ekki að ganga upp og að það sé henni um megn að  stjórnað því. Það er sárt að horfast í augu við stjórnleysi sitt og þá staðreynd að enginn annar mun hjálpa þér upp úr því nema þú sjálf/ sjálfur.

Ég hef verið þarna sjálf, ekki í fangelsi heldur hefur mér verið stillt upp við vegg, þegar aðrir voru orðnir þreyttir á því að taka ábyrgð á mér. Guði sé lof fyrir það. Ég fór að taka ábyrgð sjálf á eigin lífi.

Sem ADHD coach hef ég fengið tölvupóst frá foreldrum barna sem eru að sigla inn í sjálfræðisaldurinn.  Foreldrar eru skelkaðir, ennþá að stjórna, en ADHD einstaklingurinn sjálfur situr beygður, meðvitaður um það sem hann er ekki fær um að gera, og getur ekki tekið ábyrgð á eigin lífi.

Við höfum jú  tentexa til að fókusa á það sem gengur ekki upp, og við höfum þá tentexa að steypa öllum í eitt form sem getum kallað velgengniformið.  Þú ert örugglega brotin ef þú passar ekki í það, og í örvæntingu reynum við að þröngva barninu okkar og öðrum í sama mót. Hvað gerist? Ekki neitt. 

Það nefnilega gerist ekki neitt.  Á meðan við höldum í gamlar hugmyndir um það hvernig við getum náð árangri, hvað er norm og svo framvegis þá komumst við ekki neitt áfram. Það er allavega mín reynsla.  

 Paris Hilton hefur í gegnum tíðina hallað sér að foreldrum sínum. Ég sé þetta gjarnan í vinnu minni með ADHD einstaklinga, að þeim finnst erfitt að rjúfa öryggið sem að foreldrahúsin bjóða uppá. Ég sé gjarnan foreldra eiga í erfiðleikum með að sleppa af þeim hendinni því hvað gerist ef þú sleppir?

Í ADHD coaching gefst þér tækifæri til að vinna með barnið þitt í átt að sjálfstæði. En fyrst þarf ADHD einstaklingurinn að taka ákvörðun um að hann vilji læra upp á nýtt og skoða nýjar hugmyndir. En það eitt dugar ekki. Það verður aldrei nein forsenda fyrir coaching ef að foreldrar vinna ekki með í ferlinu. Þeir þurfa að sleppa, trúa því besta og vera tilbúnir sjálfir til að prufa aðrar leiðir.