Paris Hilton með athyglisbrest

Paris Hilton hefur verið mikið í umræðuni sl daga. Hún fékk dóm  fyrir ölfunarakstur og hefur hún hafið afplánun. Eftir þriggja daga afplánun var henni sleppt úr prísundinni vegna mikillar vanlíðunnar. Fréttablaðið skýrði síðar frá því að Paris væri með athyglisbrest og vegna þess hafi kvíði hennar magnast upp. Hún er eflaust í fyrsta skipti að horfast í augu við það að líf hennar er ekki að ganga upp og að það sé henni um megn að  stjórnað því. Það er sárt að horfast í augu við stjórnleysi sitt og þá staðreynd að enginn annar mun hjálpa þér upp úr því nema þú sjálf/ sjálfur.

Ég hef verið þarna sjálf, ekki í fangelsi heldur hefur mér verið stillt upp við vegg, þegar aðrir voru orðnir þreyttir á því að taka ábyrgð á mér. Guði sé lof fyrir það. Ég fór að taka ábyrgð sjálf á eigin lífi.

Sem ADHD coach hef ég fengið tölvupóst frá foreldrum barna sem eru að sigla inn í sjálfræðisaldurinn.  Foreldrar eru skelkaðir, ennþá að stjórna, en ADHD einstaklingurinn sjálfur situr beygður, meðvitaður um það sem hann er ekki fær um að gera, og getur ekki tekið ábyrgð á eigin lífi.

Við höfum jú  tentexa til að fókusa á það sem gengur ekki upp, og við höfum þá tentexa að steypa öllum í eitt form sem getum kallað velgengniformið.  Þú ert örugglega brotin ef þú passar ekki í það, og í örvæntingu reynum við að þröngva barninu okkar og öðrum í sama mót. Hvað gerist? Ekki neitt. 

Það nefnilega gerist ekki neitt.  Á meðan við höldum í gamlar hugmyndir um það hvernig við getum náð árangri, hvað er norm og svo framvegis þá komumst við ekki neitt áfram. Það er allavega mín reynsla.  

 Paris Hilton hefur í gegnum tíðina hallað sér að foreldrum sínum. Ég sé þetta gjarnan í vinnu minni með ADHD einstaklinga, að þeim finnst erfitt að rjúfa öryggið sem að foreldrahúsin bjóða uppá. Ég sé gjarnan foreldra eiga í erfiðleikum með að sleppa af þeim hendinni því hvað gerist ef þú sleppir?

Í ADHD coaching gefst þér tækifæri til að vinna með barnið þitt í átt að sjálfstæði. En fyrst þarf ADHD einstaklingurinn að taka ákvörðun um að hann vilji læra upp á nýtt og skoða nýjar hugmyndir. En það eitt dugar ekki. Það verður aldrei nein forsenda fyrir coaching ef að foreldrar vinna ekki með í ferlinu. Þeir þurfa að sleppa, trúa því besta og vera tilbúnir sjálfir til að prufa aðrar leiðir.

 

Menntun er máttur - afhverju verða þá sumir máttlausir í skólanum?

 

Ég hef verið að velta vöngum yfir skólastefnu og hvað skólinn stendur fyrir. Ég er sjálf með ADHD, á barn með ADHD og eiginmann með ADHD. Við höfum reynd skólakerfið með misjöfnum árangri. Ég lærði jú í skólanum en kom einskis vísari út í lífið sjálft varðandi það hver ég var og hvaða styrkleika ég hefði. Það tók mig langann tíma að átta mig því hvað ég er fær um að gera. 

Í starfi mínu sem ADHD coach hef ég rekist á fjöldann allan af fólki sem að þekkir veikleika sína. Eftirfarandi dæmisaga úr skóla útskýrir afhverju svo er komið:

Dæmisaga um skóla 

Eitt sinn fyrir langa löngu ákváðu nokkur dýr að taka sig saman og drýgja einhverja hetjudáð til þess að mæta áskorun nútímans. Þau voru sammála um að farsælasta leiðin væri að stofna skóla. Dýrin tóku upp virka námskrá sem samastóð af hlaupum, flugi, sundi og klifri. Námskráin tók yfir allar athafnir dýranna og margskonar líkamlega færni þeirra. Til þess að auðvelda umsjón með námskránni og gæta fyllsta réttlætis, þurftu öll dýrinn að leggja stund á allar námsgreinarnar og tóku ávalt samræmt próf í greinunum.  

Öndin var frábær í sundi, meira að segja betri en sjálfur kennarinn, en hún náði naumlega fullnægjandi einkunn í flugi og var afar lélegur hlaupari. Þar sem hún hljóp of hægt var hún látin sleppa sundi og æfa hlaup í staðinn í sérstökum hlaupa sérkennslutímum. Þessu var haldið til streitu þar til  fætur hennar voru orðnir svo sárir að hún átti erfitt með að synda og varð því aðeins meðalnemandi í sundi í lok annar. En meðaltal var viðunandi í skólanum svo enginn kippti sér upp við það nema öndin. 
 
Kanínan var í byrjun skólagöngunnar best í hlaupum, en fékk fljótlega taugaáfall sökum mikils álags við að bæta sig í sundi. Kanínur og sund eiga illa saman.  

Íkorninn var frábær í klifri þar til hann smám saman missti sjálfstraustið vegna flugtímanna. Kennarinn vildi nefnilega að hann hæfi sig á loft frá jörðu í stað þess að stökkva af trjákrónunum og niður til jarðar. Hann fékk líka vöðvakrampa af of mikilli áreynslu. Í einkunn fékk hann síðan C í klifri og D í hlaupum.  

Örninn var vandræðafugl. Reynt var að aga hann en með engum árangri. Í klifurtímum var hann fyrstur allra að komast efst upp í tréð, en þrjóskaðist við að nota sína eigin aðferð til að komast þangað. Hann neitaði algjörlega að nota þá aðferð sem ætlast var til af skólanum og lenti útí kuldanum. 

Í lok skólaársins var það svo kamelljón sem synti allvel og gat líka hlaupið, klifrað og flogið dálítið sem fékk hæstu meðaleinkunn og dúxaði þar með í skólanum.

Þetta er merkileg saga og fær hún mann til að hugsa. Ég hef þurft að leggja til hliðar margar hugmyndir sem að hafa ekki þjónað mér vel í gegnum tíðina. Ein af hugmyndum sem ég hef verið að leiðrétta hjá mér er hver ég er ekki, og að það er í lagi að vera ekki fullkominn.

Ég nota æðruleysis bænina til að sætta mig við sjálfa mig:

 Guð gefðu mér æðruleysi
til að sætta mig við þá manneskju sem ég er,
kjark til að viðurkenna hver ég er ekki
og vit til að greina þar á milli